نقد بازی Eternal Starlight : یک استراتژی مجازی در فضا

در بازی‌های هدست‌ واقعیت مجازی تقریباً اکثر عناوین در دید اول‌شخص دنبال می‌شوند. باتوجه‌ به تکنولوژی استفاده شده در این پلتفرم، این دید دوربین است که به‌خوبی می‌تواند حالت immersion را القا کند و به همین دلیل بسیار محبوب است. در این میان سبکی دیگر نیز وجود دارد که تا حدی حاوی حالت کنترل از دید بازیکن است که این سبک به استراتژی معروف است. در حالت کلاسیک بازی‌های استراتژی حالت دید از بالا دارند و توانایی زوم کردن در میدان جنگ می‌تواند مخاطب را در بطن گیم‌پلی قرار دهد که این بسیار مناسب دنیای مجازی است. بازی Eternal Starlight از معدود آثار مجازی در سبک استراتژی است که محیط فضا را برای خود انتخاب کرده است.

در خط زمانی آینده دور هستیم و بشر موفق شده که تکنولوژی سفر فضایی را پایه‌گذاری کند. همانند کلیشه معروف این سبک، ابناء بشر با موجودات دیگر فضایی آشنا می‌شوند که برخی دوست هستند و برخی دشمن. در کنار آن، تکنولوژی خاصی نیز پایه‌گذاری شده است که فرمانده کشتی‌های فضایی می‌تواند توسط دستگاهی شبیه به واقعیت مجازی (که در Boxart بازی نیز مشخص است) در محیط قرار گیرد و با حرکات فیزیکی به نیروهای زیردست دستور دهد. با اینکه از نظر کاربردی این تکنولوژی چندان معقول نیست ولی توضیح خوبی برای این است که چگونه سرودست‌های بازیکن در میدان جنگ حضور دارد!

اولین چیزی که توسط Eternal Starlight به مخاطب گوشزد می‌شود، پایان یافتن آن در صورت از بین‌رفتن کشتی فضایی اصلی است. دومین نکته وجود تعدادی مأموریت برای انتخاب در هر مرحله است و اینکه با انتخاب برخی، دسترسی به باقی از بین می‌رود. در کنار آن، باتوجه‌ به انجام مأموریت برای نژادهای مختلف روابط بین انسان‌ها و آن نژاد دستخوش تغییر می‌شود که خود در روال گیم‌پلی مانند دسترسی به تکنولوژی‌های بیگانگان تأثیر می‌گذارد. در ابتدا و پس از پایان هر مأموریت، چند خطی دیالوگ بین شخصیت‌های مختلف ردوبدل می‌شوند که بار داستان بازی را بر دوش دارند. می‌توان گفت که داستان بازی با وجود پرحرف بودن بیشتر حالت پس‌زمینه را ایفا می‌کند و چندان درگیرکننده و جذاب نیست.

باتوجه‌به توانایی انتخاب مأموریت‌های مختلف و تأثیر آن‌ها بر مراحل بعدی، گیم‌پلی Eternal Starlight حالتی Rouge-like خفیف دارد. البته تا آنجا که ما تجربه کردیم این مأموریت‌ها خود تغییر نمی‌کنند و پس از چند بار تجربه بازی تکراری می‌شوند. اصرار سازندگان برای شروع بازی از ابتدا، در کنار اینکه مراحل به معنای واقعی تصادفی ساخته نمی‌شوند تا حد زیادی عجیب است. درست است که می‌توان در شروع مجدد مأموریت‌های دیگری انتخاب کرد، ولی بالاخره پس از مدتی تمامی مراحل تجربه خواهند شد و طبیعتاً تکراری! این موقع است که وقت تلف کردن برای رد کردن دیالوگ‌های چندین خطی و تکراری تبدیل به یکی از اصول گیم‌پلی می‌شود.

قسمت اصلی Eternal Starlight نحوه کنترل نیروها و به‌قول‌معروف استراتژی‌چینی آن است که بایست اذعان کرد در کنار چندان کاربردی نبودن، جذابیت خاصی دارد. برای دستور دادن به هر کشتی باید به شکل فیزیکی مسیر حرکت را برای آن مشخص کرد. این مسیر می‌تواند هرچقدر می‌خواهد پیچیده و پر پیچ‌وخم باشد. البته نبود امکان کنسل کردن مسیر تا حدی اذیت‌کننده است و تنها راه تعریف مسیر جدید است. در کنار آن، با نزدیک و دور کردن دوست به یکدیگر می‌توان مقدار زوم کردن دید را تغییر داد. توانایی جلو رفتن تا حدی‌ که بتوان سفینه‌ها را از فاصله بسیار نزدیک دید از بهترین و جالب‌ترین قسمت‌های گیم‌پلی این بازی است. در بسیاری از موارد ما سرگرم تماشای مبارزات از زوایای مختلف وسط معرکه بودیم که بسیار هیجان‌انگیز بود!

اشاره به عدم کاربردی بودن این نحوه کنترل نیروها بی‌دلیل نبود. به‌خاطر حالت خاص این قضیه، مکانیک‌های استراتژی Eternal Starlight تا حد زیادی سطحی هستند. در بسیاری موارد، همان‌طور که در بازی‌های کلاسیک این سبک نیز اتفاق می‌افتاد، استراتژی خلاصه می‌شود به دستور حمله دادن تمامی نیروها به دشمنان. قابلیت دستور دادن به نیروهای تحت کنترل به‌صورت تک‌تک تا حدی در بحبوحه جنگ مشکل است و در کنار آن، اختلاف اندازه فراوان میان کشتی‌های فضایی و سفینه‌های کوچک‌تر به‌گونه‌ای است که تشخیص این سفینه‌ها مشکل می‌شود. شاید به‌خاطر همین است که هوش مصنوعی نیروها به نحوه‌ای عمل می‌کند که برخی مأموریت‌ها حتی بدون دخالت بازیکن با موفقیت به اتمام می‌رسند!

علاوه بر محدودیت کنترل روی نیروها، مکانیک‌های دیگری برای تأثیرگذاری در روال مبارزه وجود دارند. یکی از قسمت‌های اصلی خرید و نصب انواع و اقسام اسلحه، سپر دفاعی، قابلیت‌های مختلف و ارتقا آنهاست. پس از هر مأموریت مقداری درآمد حاصل می‌شود که البته برای خرید، باید تا پایان هر فصل بازی صبر کرد. تنها کاری که می‌توان در میانه فصل انجام داد تعمیر نیروها، بازکردن قسمت‌های جدید برای نصب سلاح‌ها و ارتقا مواردی مانند سپر دفاعی و سرعت کشتی‌های فضایی است. در کنار آن، در حین مبارزات می‌توان زمان را آهسته کرد و از اسلحه‌های خاصی استفاده کرد که از قدرت بسیار بیشتری نسبت به سلاح‌های معمول دارند، ولی نیازمند مدت‌زمان بالایی برای شارژ و استفاده دوباره هستند.

متأسفانه تمامی این مکانیک‌ها در Eternal Starlight باز نمی‌تواند از سادگی زیاد گیم‌پلی آن بکاهد. نحوه کنترل در میدان جنگ با وجود جذابیت، بسیار محدودکننده است و به‌راحتی نمی‌توان دستورهای دقیق و مهم را ارسال کرد. اگر زاویه دید از دور باشد، پیدا کردن و دستور دادن به سفینه‌های کوچک‌تر مشکل است و در زاویه نزدیک، دیدن دشمن و دسترسی به آن‌ها برای صادر کردن دستور نیازمند حرکت کردن و دنیای واقعی و یا دراز کردن دست است که خوب خطر برخورد با محیط را به همراه دارد! از طرفی می‌توان روی سفینه‌ها و کشتی‌های دشمن زوم کرد و قسمت‌های مختلف مانند سپر، موتور و غیره را برای حمله به‌عنوان هدف انتخاب کرد، ولی این خود نیازمند تقلا با نحوه کنترل دوربین است و در کنار آن، نمی‌توان به هر نیروی تحت اختیار به طور جداگانه دستور حمله به نقطه مخصوص را داد.

یکی از خصلت‌های بازی‌های واقعیت مجازی این است که در مقایسه با آثار معمول از سادگی بیشتری برخوردارند. نحوه کنترل خاص سبب می‌شود که طراحی بازی به‌گونه‌ای انجام شود که نیاز به‌دقت و سرعت بالایی وجود نداشته باشد. Eternal Starlight نیز از این قاعده مستثنا نیست. به‌گونه‌ای نحوه پیشرفت در طول بازی و تأکید آن بر قسمت اپگرید کردن سفینه‌ها بازی FTL را به یاد می‌آورد. نیاز به آغاز دوباره بازی از اول در صورت شکست، باز شدن کشتی‌های اصلی جدید برای این شروع دوباره و خطی نبود مراحل بیشتر و بیشتر این فکر را به میان می‌آورد که چرا اصلاً این بازی از ابتدا Rouge-like طراحی نشده است؟ اکثر وقت مخاطب برای مجهز کردن نیروها می‌گذرد و مأموریت‌ها در بسیاری موارد کمتر از یک دقیقه طول می‌کشند، پس چه‌بسا بهتر بود تمرکز روی پررنگ کردن بخش خرید و ارتقا نیروها انجام می‌شد تا قسمت استراتژی.

بازی Eternal Starlight به‌قول‌معروف عنوانی سبک‌وزن در سبک استراتژی است که به‌خاطر قرارگرفتن در قالب واقعیت مجازی چند درجه جذاب‌تر شده است. این به نوبه خود چندان بد نیست، زیرا کلا پلتفرم واقعیت مجازی مناسب بازی‌ کردن طولانی‌مدت پشت‌سرهم نیست و در بسیاری موارد مخاطبین تجربه‌های ساده ولی جذاب از نظر بصری را ترجیح می‌دهند. سازندگان با یک تصمیم می‌توانستند با تغییر تمرکز سبک بازی خود، ارزش و سرگرم‌کنندگی آن را چندبرابر کنند. در این دوره و زمانه که بازی‌های Rouge-like بسیار محبوب هستند، قرار دادن مکانیک شروع دوباره در صورت شکست در مراحل بدون طراحی مکانیک طراحی تصادفی مأموریت‌ها تصمیمی بسیار عجیب است که منجر به تکراری شدن بازی در مدتی کوتاه خواهد شد. با این‌ وجود Eternal Starlight می‌تواند انتخابی مناسب برای تجربه سبک استراتژی هرچند Casual در واقعیت مجازی باشد.

Eternal Starlight is a good effort for implementing RTS genre in VR. While controlling units using motion controls is amusing enough, it lacks the precision and depth required for deeper gameplay. There is permadeath and nonlinear level selection but no random encounters and missions. Because one of the major sections of the game is planning and equipping the fleet, it would have made more sense if the devs embraced the rouge-like mechanics in full. In the absence of that, we are left with a somewhat enjoyable RTS game in VR which could have been much more.