معرفی کتاب «میدان مسابقه مال من است»

عموم مردم فکر می­‌کنند که ادبیات کودک مختص خواندن و مطالعه‌ی کودکان است. اما چه آدم بزرگسالی می­‌تواند بگوید از خواندن «شازده احتجاب» لذت نبرده است؟ یا این که واقعا می­‌توان گفت دنیای کودکان به طور محض فقط برای خودشان لذت بخش است؟ همه­‌ی ما گاهی با همان نوستالژی­‌های بچه­‌گانه­‌مان دلخوشیم و با تکرار و مرور اشتباهات و رویاهای آن دوران بچگی به زندگی حالای‌مان رنگ می­‌دهیم. کتاب “میدان مسابقه مال من است” نوشته­ی “پاتریشیا رایتسن” نویسنده اهل استرالیا است. که با نوشتن همین کتاب و چند کتاب دیگر که براساس اسطوره­های بومیان استرالیایی نوشته شده، برنده‌ی جایزه بهترین کتاب سال استرالیا و همچنین جایزه‌ی “هانس کریستین آندرسن” که مختص ادبیات کودک است، شد.

داستان کتاب میدان مسابقه مال من است از چه قرار است؟

داستان از این‌جا شروع می­‌شود که بچه­‌های محله‌ای فقیرنشین هرکدام رویای خودشان را می­‌بافند و یک بازی راه می­‌اندازند که می­‌توانند مالک هر جایی بشوند، مکان­‌های عمومی و مغازه‌ها. فروشگاه‌های بزرگ می­‌توانند جایی باشند که بچه­‌ها حق دارند انتخاب کنند همین حالا مالک آن­‌ها باشند. اندی، یکی از بچه­‌ها، میدان مسابقه­‌ای را انتخاب می­‌کند که در انتهای خیابانی قرار دارد که آن‌ها در آن زندگی و بازی می‌کنند و اسب‌­های زیادی هر چند وقت یکبار در آن مسابقه می‌دهند. بعد از مدتی اندی آنقدر رویای خودش را باور می‌­کند و پیش همه می‌گوید که میدان مسابقه مال اوست که پیرمردی از راه می‌­رسد و خودش را جای صاحب اصلی میدان مسابقه جا می­‌زند و میدان مسابقه را به اندازه­‌ی تمام دلارهای قلک اندی به او می‌­فروشد.

مالکیت میدان مسابقه به شکل طنزی آن­قدر این دست و آن دست می‌­چرخد تا همه بعد از کلی دست انداختن­‌های اندی، به این نتیجه برسند که واقعا چه کسی مالک میدان مسابقه است؟ یک بازی بچگانه که از یک شوخی کوچک تبدیل به ماجرایی بزرگ می­‌شود. ترجمه­‌ی این کتاب لحن خودش را پیدا کرده و با خواندن آن به شکل عجیبی شما وارد دنیای اندی، این پسربچه­‌ی ساده لوح داستان می­‌شوید و بارها و بارها از سماجتش برای ثابت کردن دروغی که خودش در یک بازی گفته است، می‌خندید. گاهی هم در دل تحسینش می‌کنید و دوست دارید که واقعا میدان مسابقه مال او باشد. پاتریشیا رایتسن یک بازی کودکانه را به دست می‌­گیرد و انتهای نخ آن را به ماجرایی دنباله­‌دار و جالبی می­‌رساند. این نویسنده‌ی استرالیایی که بیشتر به عنوان نویسنده کودک شناخته می­‌شود، رئالیسم جادویی را به شکل باظرافتی وارد این کار هم کرده است.

کندی و نرم پیش رفتن فصل اول کتاب میدان مسابقه مال من است ممکن است در ابتدا انرژی شما را برای ادامه دادن خواندنتان کم کند. اسامی خیابان­‌ها و بچه­‌هایی که متعلق به دنیایی دیگر هستند، خواننده­‌های فارسی زبان را خسته می­‌کند. اما ریتم کتاب از فصل اول به بعد شروع می‌­شود. انگار که فصل اول آن فقط حالت یک مقدمه داشته باشد و برای وارد کردن خواننده به دنیای اندی نوشته شده. اما داستان اندی و خیال پردازی­‌هایش از این فصل به بعد تازه جان می­‌گیرد و به مرور ذهن شما را درگیر می­‌کند. روندی که از خیالی کودکانه شروع و درنهایت به واقعیت بدل می­‌شود، مصداق همان خیال­‌ها و آرزوهای خام کودکانه‌­ایست که همگی ما در کودکی بسیار تجربه کرده‌­ایم و حتی از فکر کردن به آن‌­ها دلمان قنج رفته است.

حجم کتاب شبیه یک رمان کوتاه به نظر می­‌رسد. اما جالب است این نکته را در مورد کتاب میدان مسابقه مال من است بدانید که ترجمه‌ی روان آن یکی از عواملی است که باعث می‌­شود در طول خواندنش با جای کسل کنند‌ه‌­ای مواجه نشوید. حتما خواندن این کتاب را تجربه کنید که این کتاب در چند ساعت کوتاه و بدون توقف می‌تواند شما را درگیر کند و از فضایی که در آن هستید به جای دیگری پروازتان دهد. ادبیات کودک را لازم است که هر کتاب‌خوان حرفه­‌ای آن را دنبال کند.