فیلم انیمیشن «Mary and Max» فیلمی استرالیایی به نویسندگی و کارگردانی آدام الیوت (Adam Elliot) است که در سال 2009 منتشر شد. آدام الیوت پیش از این چندین اثر کوتاه ساخته که از بین آن‌ها می‌توان به هاروی کرومپت (Harvie Krumpet)، برنده جایزه بهترین انیمیشن کوتاه اسکار 2004 اشاره کرد.
هر دو اثر آدام الیوت در سبک استاپ موشن روایت شده‌اند و در نگاه اول ما را یاد سری انیمیشن های «والاس و گرومیت» می اندازد ولی آن‌ها فقط در ظاهر خمیری شان به هم شبیه‌اند. انیمیشن مری و مکس نه تنها با کارهای «دریم ورکس» متفاوت است، بلکه با تمام انیمیشن‌های شاد و روشن «دیزنی» و «پیکسار» هم فرق دارد. در واقع این انیمیشن مناسب کودکان نیست و می‌توان برای آن رده‌بندی سنی در نظر گرفت. با این که فیلم انیمیشن «Mary and Max» در اسکار 2009 حتی نامزد جایزه هم نشد و انیمیشن هایی مثل «Wall-E» و «پاندای کونگفوکار» مورد توجه گرفتند اما جوایز معتبر دیگری را از آن خود کرده است. از این جوایز می‌شود به خرس نقره ای برلین و بهترین انیمیشن اُتاوا اشاره کرد.
فیلم انیمیشن «مری و مکس» داستان مری، دختری 8 ساله است که در شهر کوچکی در استرالیا زندگی می‌کند. او کودکی است با سوال‌های متعدد که کسی را ندارد تا به آن‌ها پاسخ بدهد. با پدر و مادرش غریبگی می‌کند وهیچ دوستی ندارد. یک روز که با مادرش به اداره پست می‌رود کاملا اتفاقی از کتابی آدرس مکس را که در نیویورک آمریکا زندگی می‌کند برمی‌دارد و تصمیم می‌گیرد برایش نامه بنویسد. مکس مرد 44 ساله و تنهایی است که هیچ دوستی ندارد، آدمی غیر اجتماعی است وبیماری به نام سندرم آسپرگر دارد. وجه اشتراک مری و مکس علاقه آن ها به کارتون نوبلت‌ها و شکلات است و این که هردو آدم‌های تنهایی هستند. نامه نگاری‌های مری و مکس شروع می‌شود و مری سوال‌هایش را از مکس می‌پرسد و برای حل مسائلش از او کمک می‌گیرد. مکس هم داستان زندگیاش را تعریف می‌کند و از حل معماهای مری لذت می‌برد.
ژانر انیمیشن «Mary and Max» کمدی و درام است، ولی در حالی که لبخند روی لب شما می‌نشاند داستان تلخ و شیرین زندگی‌شان، ناراحت‌تان می‌کند. رابطه دوستی عجیب این دو نفر تا آخر میخکوب‌تان خواهد کرد، حتی با این که فضای انیمشین تاریک است و با انیمیشن های معمول متفاوت.
آدام الیوت نمی‌خواهد چیزی را به شما القا کند. او از دنیای رویایی و کلیشه‌ای کارتون‌ها حرف نمی‌زند. او معضلات جوامع امروز و انسان مدرن را روایت می‌کند که در تنهایی و مشکلات خاکستری غرق شده است. انیمیشن «Mary and Max» از اولین فیلم‌هایی است که درباره سندرم آسپرگر صحبت می‌کند و شخصیت مکس بسیار خوب براساس آن نوشته شده.البته بعد از آن آثار سینمایی زیادی درباره این سندرم حرف زدند و در شخصیت پردازی از آن الهام گرفتند.
با این که مری و مکس شباهت‌هایی دارند و بسیار خوب یکدیگر را درک می‌کنند ولی در جهان‌های متفاوتی زندگی می‌کنند. این موضوع از رنگ فضای زندگی‌شان هم مشخص است. دنیای مکس سیاه و خاکستری است. در روایت او همه نیویورک و آدم‌ها و اطرافش در همین دو رنگ خلاصه شدند و تنها شی رنگی منگوله قرمزی است که مری برایش می‌فرستد. فضای زندگی مری ولی قهوه‌ای است با امیدواری و نشاط بیشتری. آرزوهای بزرگ تر و واقعی تری نسبت به مکس دارد و برای خود هدف‌های طولانی مدت‌تری معین می‌کند.
شخصیت مری و مکس جزئیات زیادی دارد، بیشتر حول افکار و درونیات آن‌ها می چرخد و هر آنچه از دنیای بیرون‌شان هم می‌بینیم از دید آن‌ها ست.
این فیلم مجموعه ای از دیالوگ‌ها و آموزه های جالبی است متشکل از سوال‌های مری و اعتقادات مکس که مملو از کنایه‌های ظریفی است به هستی، فلسفه و خدا.
اگر هنوز این انیمیشن فوق العاده را ندیده اید در ایام تعطیلات خود را مهمان 90 دقیقه لذت از این اثر هنری بکنید.
«وقتی جوان بودم دوست داشتم هر کس دیگری باشم به جز خودم. دکتر برنارد گفت اگر در یک جزیره تنها بودم، مجبور می‌شدم به همنشینی با خودم عادت کنم. گفت باید با خودم کنار بیابم با تمام عیب و نقص‌ها. ما خودمان نیستیم که عیب و نقص‌ها را انتخاب می‌کنیم. آن‌ها بخشی از وجود ما هستند و باید باهاشان کنار بیاییم. اگرچه دوستان‌مان را می‌توانیم خودمان انتخاب کنیم.»
پیشنهاد‌های جذاب فیلم و سریال را در سایت پی اس آرنا بخوانید.
یادش بخیر این انیمیشن عالیه حتما باز میبینم