داستان فیلم پروین، روایتی از ماجرا‌های زندگی پروین اعتصامی، از ازدواج ناکامش تا به شهرت رسیدنش و نهایت درگذشتش، را تعریف می‌کند.
اصلی‌ترین ایراد وارده به فیلم، فقدان ایده اصلی است. فیلم هیچ ایده بزرگی ندارد و صرفا به شکلی خبری، در حال روایت برشی از زندگی پروین اعتصامی است. هیچ گره‌ای در کار نیست و به تبع آن هیچ کوشش و تکاپویی در داستان وجود ندارد، صرفا تلاش شده تا با اضافه کردن شخصیت‌های متفاوت، هیجان را به داستان تزریق کند که از این مهم، بر نمی‌آید. حضور شخصیت‌های تاریخی مانند ملک‌الشعرای بهار و شخصیت‌های مکمل مانند سرایدار منزل پروین، همسرش، آگرین و دختر کولی، هیچ نقشی در پیش‌برد داستان نداشته و صرفا جهت خالی نبودن عریضه، اضافه شده‌اند. گذشته از آن، بازی‌های معمولی و دیالوگ‌های مصنوعی، اندک رمق فیلم را گرفته و آن را تبدیل به یک اثر ضعیف می‌کنند.
متاسفانه، فیلم هیچ نقطه قوتی ندارد که بشود بر آن اتکا کرد؛ در هیچ کجای داستان، نه هیچ گره‌ای افکنده می‌شود و نه ماجرایی به نتیجه می‌رسد. پروین اعتصامی به مثابه یک سلبریتی امروزی، در هر مکانی شناخته شده و از او درخواست امضا می‌شود. خبری از حس و حال مردسالاری در فضای ادبی نیست یا لااقل، داستان توانایی انتقال این حس را نداشته، هرچند که فیلم پروین تلاش مذبوحانه‌ای برای نشان دادن این مسئله و کشمکش پروین برای باز کردن راه خود به این مجامع، می‌کند. مذبوحانه از این رو که در یکی از جلسات، یکی از اعضا که ظاهرا مهر پروین را به دل دارد، از طرف پروین روی خوشی نمی‌بیند و پروین به او بی‌اعتنایی می‌کند. این امر خود باعث می‌شود فرد مذکور را سرخورده از بی‌مهری پروین تصور کنیم و نه مردی که از حضور زنان در محافل ادبی ابا دارد، بلکه چند کلامی به تمسخر وی پرداخته که بدون هیچ‌گونه حمایتی از طرف سایر حضار و با پاسخ پروین، سکوت پیشه می‌کند.
نهایتا ماجرای عشق همکار پروین به او که سر این عشق را در دل نگه می‌دارد و با مرگ پروین به گور می‌سپارد هم، نمی‌تواند بار قصه را به دوش بکشد و فیلم، با مرگ پروین پایان می‌پذیرد.
