سال‌ها پیش، کانگورویی از باغ وحش شهر دادلی (Dudley) فرار کرد. محلی‌ها گمان می‌بردند این خبر جنجالی نام دادلی را بر زبان‌ها انداخته و آن را به نقطه‌ای برجسته بر نقشه‌ها بدل می‌کند. در تاریخ مشخص نشده که آیا این کانگوروی آزادی‌خواه هرگز به این باغ وحش بازگردانده شد یا خیر، اما شایعاتی مبنی بر سفر او به ژاپن برای شرکت در یکی از مشهورترین مسابقات هنرهای رزمی جهان به نام مشت آهنی، وجود دارد. جدا از شوخی، نکته‌ی این داستان این است که هیچ‌چیز، نه کانگوروهای آزادی‌خواه و نهنگ‌های قاتل، نتوانستند شهر دادلی را به شهری بزرگ و مشهور تبدیل کنند و این مسئله در مورد همسایه‌ی سخت‌کوش آن، بیرمینگام (Birmingham)، نیز تا مدت زیادی صدق می‌کند. شهری که محل تولد یکی از جذاب‌ترین گانگسترهای این روزهای دنیای سرگرمی، Peaky Blinders، بوده است.
ساکنین این شهر همیشه آدمانی خوش‌شانس و متمدن بوده‌اند. آیا دنیا نمی‌دانست که این شهر، شهر تاجران، شهر مهارت‌های هزارگانه، مهد اصلی انقلاب صنعتی، محل تولد بزرگترین افزودنی رستوران‌های دنیا (سس‌های HP)، معدن بهترین شکلات دنیا (Cadbury’s Crème Egg) و خوش‌مزه‌ترین خوراک کاری دنیا است؟ مشکل این بود که به غیر از اهالی این شهر، کس دیگری از اتفاقات درون آن بر نداشت. اما در سال ۲۰۱۳ اتفاقی متفاوت افتاد. بیرمینگام به شهری شیک و باکلاس تبدیل شد و حتی استفن کینگ در مورد آن (و البته Peaky Blinders) توییت کرد. سریالی در مورد بازماندگان جنگ جهانی اول که به گانگسترهایی محکم و سازمان‌یافته تبدیل شده و نمادشان کلاه‌هایی به خصوص با تیغ‌هایی برنده در آن‌ها است. این سریال به ناگهان با تبلیغ افراد مشهور دنیای سرگرمی و فرهنگ عامه چون برد پیت، جولیا رابرتز، دنیس لیهین، مایکل مان و اد شیرن به پدیده‌ای داغ تبدیل شد. حتی David Bowie افسانه‌ای نیز از طرفداران Peaky Blinders بود.
راه آسانی برای گفتن این حرف وجود ندارد، اما جذابیت متفاوت و همه جانبه‌ی این سریال به لطف یکی از متعفن‌ترین اشخاص دنیای سینما، Harvey Weinstein، ممکن شده بود. او با خرید حقوق پخش این سریال در آمریکا آن را به Netflix آورد و این موضوع منجر به افزایش توجهات نسبت به آن شد تا جایی که حتی رپر مشهور آمریکایی، Snoop Dogg، نیز به یکی از بزرگترین طرفداران آن تبدیل شده بود. ستاره‌ی این سریال، ،Cillian Murphy، که نقش تامی شلبی، رهبر Peaky Blinders را ایفا می‌کند، عملا کلینت ایستوودی مدرن است که پانچو و کلاه بزرگ خود را با بارانی‌ای بلند و کلاهی ایرلندی عوض کرده باشد. مردی کم‌حرف اما جذاب و چشمگیر که همه چیز و همه کس در کنارش رنگ می‌بازند.
سریال Peaky Blinders را می‌توان وسترنی صنعتی دانست که در آن استیون نایت، خالق سریال، به شهر اجداد خود، Small Heath، ادای احترام کرده است. یکی از بزرگترین لذت‌هایی که مخاطبان هنگام دیدن سریال به دست می‌آورند مشاهده‌ی اتفاقات حقیقی تاریخی و بخش کمتر پرداخت‌‌شده‌ای از آن است. سوال این است که منبع جذابیت این سریال چیست؟
سریال Peaky Blinders تمامی المان‌های ژانر گانگستری آمریکایی را رعایت کرده و توماس شلبی را می‌توان ترکیبی از شخصیت‌های جاودانه‌ی مایکل کورلیون و تونی سوپرانو دانست. اما برخلاف آثاری چون Boardwalk Empire، در این سریال عناصر سیاسی اجتماعی انگلیسی وجود دارند. گروه Peaky Blinders نماد طبقات اجتماعی پایین و آنتیمونیایی هستند، افرادی که تنها به قدرت و زور بیشتر اعتقاد دارند. درست در هنگام انقلاب‌های روسیه و آلمان، مردان و زنان خیالی این سریال که فهمیده‌اند پیروزی به معنای رسیدن آن‌ها به آرزوهایشان نیست، راه دیگری پیدا کرده و سهمشان را به هر صورت که می‌توانند به دست می‌آورند. هنگامی که افراد در آثاری چون Downtown Abby بر نزد پولداران زانو می‌زنند، Peaky Blinders محکم ایستاده و مستقیم در چشمان آن‌ها خیره می‌شوند.
حال اگر به دوران حال بیاییم، متوجه می‌شویم که مدیریت اشتباه طبقه‌ی مرفه از زمان رکود اقتصادی جهانی مورد تنفر اکثریت ساکنین کره‌ی زمین قرار گرفته است. اشتباه نیست اگر فاجعه‌ی Brexit را با اتفاقات رخ داده در این سریال مقایسه کنیم. رخدادی که در آن انسان‌های طبقات اجتماعی پایین‌تر که مورد بی‌توجهی قرار می‌گرفته‌اند، کنترل را از دست کمپانی‌ها و نهادها خارج می‌کنند؛ حال چه این نهادها Westminster و چه Brussels باشند. این به معنی نیاز به دلیلی برای پیدایش علاقه‌ی مخاطبان به این سریال نیست. با این حال ستاره‌ی اصلی این سریال، کیلین مورفی، یکی از بزرگترین منتقدان طرح Brexit است. دلیلش هر چه که باشد، یک فرقه، یک فرقه است. از زمان شروع این سریال در ساال ۲۰۱۳، کافه‌هایی با محوریت Peaky Blinders در سرتاسر شهر لندن احداث، همایشی سالانه با موضوع آن در شهر سانتا مونیکا، تورهایی در مورد آن در دیگبث و حتی زین‌های اسب با الهام از آن به وجود آمده‌اند. خیاط اختصاصی و رسمی این سریال نیز کت و شلوارهای دست‌دوز، کلاه‌ها و پیراهن‌های بدون یقه‌ی پسران شلبی را به فروش می‌رساند.
