چرا باید فیلم جوکر را ببینم؟

فیلمی که با الهام گرفتن از پرطرفدارترین شخصیت شرور دنیای کمیک ساخته شد و فیلمنامه‌اش را با شرط اصلی حضور واکین فینیکس (Joaquin Phoenix)  در نقش شخصیت‌اصلی فیلم نوشتند. فیلمی که واکین فینیکس را مجبور به کاهش وزن 22کیلوگرمی کرد و از اولین اکرانش در جشنواره فیلم ونیز گرفته تا چند شب قبل در مراسم بزرگ اسکار 2020، به یکی از پرافتخارترین فیلم‌های سال تبدیل شد. همین‌ها تا اینجای کار تماشای فیلم جوکر (فیلم Joker) را به امری حیاتی تبدیل می‌کنند.

تاد فیلیپس (Todd Philips)، کارگردان فیلم جوکر (Joker) بارها به این مورد اشاره کرده است که اگر واکین فینیکس حضور در این فیلم را قبول نمی‌کرد، به‌هیچ‌وجه فیلم جوکر، حداقل به کارگردانی او، ساخته نمی‌شد. این فیلم، ماجرای یک بیمار روانی را تعریف می‌کند که کودکی بسیار سختی را پشت سر گذاشته و پشت پرده زندگی شخصی مادرش پر شده از رازهای کوچک و بزرگی که آینده این مرد را تحت‌الشعاع خود قرار داده‌اند. او یک عارضه عصبی غیرمعمول دارد که باعث می‌شود در موقعیت‌های تنش‌زا بی‌وقفه شروع به خندیدن کند. هروقت که مشکلاتش بالا می‌گیرند و درد و غمش بیشتر می‌شود، صدای خنده‌اش بلندتر شده و در طول فیلم حسابی بیننده را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.

فیلم جوکر با اینکه یکی از معروف‌ترین شخصیت‌های شرور دنیای کمیک‌های دی سی (DC) را به نمایش می‌گذارد، اصلا از کمیک‌های این کاراکتر اقتباس نشده و یک فیلمنامه و داستانی کاملا ارجینال دارد که تاد فیلیپس آن را نوشته است. ارتباط بین این فیلم و دیگر فیلم‌های آینده دی سی تقریبا غیرممکن است و به نظر می‌رسد دنباله‌ای هم برای آن در دست توسعه قرار نگرفته.

فیلم جوکر را می‌توان اعتراضی‌ترین فیلم واکین فینیکس، این بازیگر معترض دنیای سینما دانست. فیلمی که بدون رودربایستی جامعه و سیستم آلوده‌اش را با لحن شدیدا تند و خشنی به نقد می‌کشد و تمام آدم بدهای داستان را به سزای اعمالشان می‌رساند. داستان فیلم جوکر، جدال بین خوب و بد نیست؛ ماجرای دنیای بدی است که آدم‌هایش را بد تربیت می‌کند. دنیای بی‌رحمی که هیچ استثنایی برای افراد ضعیف جامعه قائل نیست و بیشتر به ستمگران بالای هرم بال و پر می‌دهد. ماجرای آرتور فلک، داستان یک فرد معمولی در همچین جامعه‌ای است که رفته رفته عقلش رو به زوال می‌رود و به آشوب‌طلبی پناه می‌برد. هرکس را که به نظرش در بوجود آمدن این شرایط اجتماعی دخیل است، با خشونت بسیار به قتل می‌رساند و از همه مهم‌تر، آرزو دارد به یک کمدین بزرگ تبدیل شود! آرتور اتفاقات تلخ زندگی‌اش را یکی پس از دیگری به جوک‌های خنده‌دار تبدیل می‌کند و این مورد را تاحدودی می‌توان الهام گرفته از فیلم پادشاه کمدی (The King of Comedy) اثر مارتین اسکورسیزی (Martin Scorsese) دانست.

اگر بخواهیم جوکر را یک فیلم اقتباسی به حساب بیاوریم، منبع اقتباسش نه کمیک‌های دی سی، بلکه دوتا از بهترین فیلم‌های مارتین اسکورسیزی‌اند که رابرت دنیرو (Robert De Niro) در آن‌ها ایفای نقش می‌کند. رابرت دنیرو که در این فیلم هم یک حضور تماشایی و نمادین دارد و احتمالا ادای احترامی است به دو فیلم پادشاه کمدی و فیلم راننده تاکسی (Taxi Driver) که شدیدا در شکل گرفتن داستان فیلم جوکر سهم داشته‌اند. از همه این‌ها که بگذریم، فیلم جوکر یک ارجینال کمیک بوکی تمام عیار است که برای بزرگسالان ساخته شده است. خشونت‌های شدیدی را به نمایش می‌گذارد و در پایان جنبش آشوب‌طلبانه‌ای را به راه می‌اندازد که بیشتر از هرکسی، تیم‌های امنیتی سالن‌های تئاتر را نگران کرده بود که نکند تماشاچیان به جنبش جوکر بپیوندند و پای آن را به دنیای واقعی باز کنند. اتفاقی که هفته‌های اول اکران فیلم چند باری رخ داد و سالن‌های تئاتر را پر کرده بود از طرفدارانی با گریم جوکر و مامورهای مخفی اف بی ای. جوکر یک فیلم جریان‌ساز است و مهم نیست علاقمند به چه ژانر و سبکی هستید؛ اگر بیشتر از 18 سال سن دارید، حتما آن را تماشا کنید.