کمتر طرفدار بازی‌های رایانه‌های را می‌توان یافت که به عناوین مختلف کمپانی Rockstar علاقه‌ای نداشته باشد. از سری بازی‌های انقلابی Grand Theft Auto (GTA) و Red Dead Redemption گرفته تا عناوین کمتر شناخته شده‌ی آن‌ها چون Bully و Midnight Club، همگی در زمره‌ی خاطره‌انگیز و ماندگارترین آثار دنیای بازی قرار دارند. بازی Bully که نخستین بار برای کنسول PS2 منتشر شد، عنوانی جهان باز بود که در یک مدرسه جریان داشت و تازگی‌ها زمزمه‌هایی مبنی بر انتشار نسخه‌ی دوم این بازی برای کنسول‌های نسل بعدی به گوش می‌رسند. بازی‌های کمپانی Rockstar همیشه تجربیاتی عالی بوده و به موضوعاتی جذاب به شیوه‌ای دلپذیر و سرگرم‌کننده می‌پردازند. با این حال باید یکی از جذاب‌ترین بخش‌های بازی‌های آن‌ها را دیالوگ‌های هوشمندانه و بعضا عجیب و متفاوتشان دانست.
استودیوی Rockstar همیشه اهمیت فراوانی به شخصیت‌سازی و شخصیت‌پردازی داده و حتی قدیمی‌ترین بازی‌های آن‌ها نیز از نویسندگی‌هایی با کیفیت و جالب توجه بهره می‌برند. به راحتی می‌توان کتابی قطور از دیالوگ‌ها و برخوردهای مهم و به یاد ماندنی بازی Red Dead Redemption 2 تهیه کرد. با این حال، این قسمت‌های تصادفی این برخوردها هستند که به خوبی مخاطب را در دنیای بازی فرو می‌برند.
در بازی Red Dead Redemption 2 صداپیشگان عالی و حرفه‌ای و وجود بیش از ۱۲۰۰۰ خط دیالوگ برای هر کدام از شخصیت‌ها، زمینه را برای خلق تجربه‌ای به یاد ماندنی و عمیق آماده کرده‌اند. در این بازی، مجموعه‌ای از شخصیت‌های بی‌نام غیر قابل بازی نیز وجود دارد که بسیار خوش‌صحبت هستند. از گفتگوهای خنده دار کارگران مزارع گرفته تا فردی انگلیسی که به دنبال دوست قدیمی خود، گوین است، همگی تاثیری ژرف در غرق شدن مخاطب در دنیای غرب وحشی دارند. شخصا علاقه‌ی فراوانی به تجربه‌ی این رویدادهای تصادفی در بازی Red Dead Redemption 2 دارم و دیدن دیالوگ‌های اضافی بین شخصیت‌ها، حتی اگر ارتباطی با آرتور نداشته باشد، بسیار جذاب است.
مطلب مرتبط: ۱۰ راز کشف نشده‌ی بازی RED DEAD REDEMPTION 2
با این حال شگفت‌انگیزترین المان این بازی، سیستم تعاملات اجتماعی آن است که احتمالا بهترین مکانیزم به کار رفته در خلق یک دنیا در یک بازی ویدئویی است. ارتباط و برخوردهای آرتور با دیگر اعضای گروه و دوستانش حس و حالی حقیقی و متقاعد کننده داشت و عمدتا نگاهی عمیق‌تر به شخصیت‌ها ارائه می‌دهند. مخاطب همچنین می‌تواند هر زمان که بخواهد با شخصیت‌های غیر قابل بازی تعاملات مثبت یا منفی داشته باشد و همگی آن‌ها حالتی طبیعی و باورپذیر دارند.
کافی است قدمی کوتاه در اطراف شهر سینت دنیس بزنید تا به جادوی Rockstar پی ببرید. اگر تصمیم بگیرید که با نشستن بر نیمکتی به آرتور استراحت داده و از فضای شهری لذت ببرید، ناخواسته متوجه گفتگو زن و شوهری خواهید شد. اگر بخواهید برخوردی خصمانه با آن‌ها داشته باشید، آرتور می‌گوید: «این احمق‌ها رو ببینین!» در این صورت آن‌ها در جای خود با حالتی ناراحت جا به جا خواهند شد. اگر در این هنگام سعی کنید آرامش را برقرار کنید، آرتور می‌گوید: «داشتم باهاتون شوخی می‌کردم!» زن با لهجه‌ای فرانسوی جواب خواهد داد: «شما حس شوخ‌طبعی ظالمانه‌ای دارید، آقا.» آرتور ادامه می‌دهد:«شما حداقل همدیگر رو دارین.» سپس زن ناراحت شده و سعی می‌کند از آن‌جا دور شود. اگر در این‌جا باز هم بخواهید برخوردی بد با آن‌ها داشته باشید، آرتور می‌گوید:«منو ببخشید، نمی‌دونم چرا این کار انقدر برام سرگرم‌کنندست.»
البته که این موضوع حقیقت ندارد، اما ما مخاطبان از طریق آرتور، این حس را پیدا می‌کنیم. در ادامه ممکن است مردی سوار بر اسب از آن‌جا رد شود. شما می‌توانید با انتخاب نحوه‌ی تعامل دعوت به مبارزه (Call Out) او را تحریک کنید. او با کشیدن افسار اسب خود متوقف می‌شود. اگر از آپشن بی‌توجهی (Dismiss) استفاده کنید، آرتور می‌گوید: «اه، حوصله‌اش را ندارم.» مرد پاسخ می‌دهد:«باشد پس.» و از او دور می‌شود. اگر سپس از آپشن احوال‌پرسی (Greet) استفاده کنید، او ایستاده و با تراموا تصادف می‌کند. به راستی که آرتور آدمی بی‌شعور است.
چنین مسائلی به دنیای بازی Red Dead Redemption 2 حس و حالی شلوغ و تپنده می‌دهند. البته این نخستین باری نیست که Rockstar از این ایده در بازی‌های خود استفاده می‌کند. بازی Bully نیز از سیستمی مشابه برای برخوردهای اجتماعی خود بهره می‌برد که به مدرسه‌ی جیمی هاپکینز که مملو از بچه‌های مغرور و بی‌اخلاق، درسخوان، زورگو و ورزشکار است، حس و حالی زنده و گرم می‌دهد. مخاطب می‌تواند با قدم زدن در محیط آکادمی Bullworth با دانش‌آموزان برخوردی دوستانه یا خصمانه داشته باشد. اگر به آن‌ها توهین کنید به سرعت جواب خود را خواهید گرفت. جیمی می‌تواند به دانش‌آموزان جدی و مصمم بگوید: «تو که منو اذیت نمی‌کنی؟ الان می‌فهمم چرا بهت میگن یک دیپلمات واقعی!»
بچه‌های کوچکتر با جملاتی چون «نه، نه، خواهش می‌کنم، نیشگون نه!» پاسختان را می‌دهند، اما اگر دانش‌آموزی بزرگتر یا حتی یک درسخوان را اذیت کنید، با جملاتی چون «جناب، مثل این که دلت کتک می‌خواهد!» روبرو خواهید شد. در ادامه او به شما حمله کرده و فریاد می‌زند: «به این می‌گویند حمله‌ی سطح پنج!» در طرف دیگر اگر با دیگران برخوردی دوستانه داشته باشید با واکنش‌های متفاوتی روبرو خواهید شد. یکی از خنده‌دارترین دیالوگ‌های بازی هنگامی رخ می‌دهد که جیمی به یکی از بچه‌های خوش‌لباس می‌گوید: «آن‌ها بدترین شلوارهای هستند که در عمرم دیده‌ام!» در این هنگام فرد دیگری که در همان حوالی قرار دارد فریاد می‌زند: «شلوارش مسخره است!» این مسائل همگی به باورپذیر بودن محیط بازی کمک می‌کنند. هر چه باشد، تمامی مدرسه‌های دنیا شخصیتی چون نلسون از دنیای The Simpsons دارند که منتظر فرصتی برای مسخره کردن دیگران هستند.
نبوغ حقیقی این سیستم به ظاهر ساده‌ی آن برمی‌گردد. این پاسخ‌ها همگی به طرزی منطقی، سطحی اما طبیعی به نظر می‌رسند. این مسئله حداقل توهم حضور در دنیایی زنده و مملو از شخصیت‌های تپنده را ایجاد می‌کند و مخاطب حس می‌کند که در تعامل با آن‌ها آزادی داشته و منجر به غنی‌تر شدن تجربه‌ی جهان‌باز می‌گردد. این سیستم در بازی Red Dead Redemption 2 به میزان فراوانی بهبود یافته تا جایی که مخاطبان می‌توانند گفتگویی خاص با شخصیتی کاملا تصادفی داشته باشند و این شگفت‌انگیز است.
