نقد بازی Streets of Rage 4

برای من نوشتن در مورد یک بازی آن‌ هم چیزی که در تمام این مدت نتوانستم به اسم درست آن را خطاب و صرفا به «شورش در شهر» بسنده کنم، کمی دشوار است. زیرا باید جلوی احساساتی که زمانی به عنوان یک گیمر خردسال با کنسول سگا جنسیس آن را تجربه کردم را بگیرم و رسالت خودم را در باب نقد این بازی ادا کنم. اما شاید باورتان نشود که از اولین لحظه‌ی شروع بازی Streets of Rage 4 من می‌دانستم که این ملاقات معمولی نیست و قرار است به دنیایی سفر کنم که سال‌ها بود فراموش‌اش کرده بودم. چهارمین قسمت از سری محبوب Streets of Rage برخلاف خیلی از بازی‌های گذشته که در عصر حاضر خاطرات‌مان را خراب کردند، یک بازی عالی است. اما چه چیزی باعث می‌شود که چنین حرفی زده شود؟ در ادامه با نقد بازی Streets of Rage 4 همراه پی اس آرنا باشید.

بعد از تقریبا 26 سال، اکسل (Axel) و بلیز (Blaze) بار دیگر مجبور می‌شوند که جلوی نابودی شهر را بگیرند. اما این بار دیگر خبری از Mr.X نیست و جای او را فرزندانش یعنی دوقلوهای Y گرفته‌اند. به همین دلیل هم قهرمانان همیشگی این سری تنها نیستند و در کنار آن‌ها چهره‌های جدیدی هم در کار هستند. چِری (Cherry) و فلوید (Floyd) چهره‌های جدیدی هستند که به بازی اضافه شدند. تخصص چری در نواختن گیتار و سرعت ضرباتش هست در حالی که فلوید با استفاده از دست‌های مکانیکی و قدرتی که دارد، می‌توانند انتخاب‌های خوبی باشند.
اما در کنار همه این شخصیت‌ها حضور آدام (Adam) در قسمت چهارم به تنهایی ثابت می‌کند که تیم سازنده بازی سعی کرده است که انتظار همه را برآورده کند. آدام که جزو سه شخصیت اصلی قسمت اول بود هیچوقت به عنوان شخصیت قابل بازی در قسمت‌ دو و سه حضور پیدا نکرد.

مهم‌ترین بخش یک بازی مثل Streets of Rage 4، در گیم پلی تعریف می‌شود. قبل از شروع بخش داستانی برای درک بیشتر در انتخاب شخصیت‌ خود پیشنهاد می‌کنم به بخش Info بروید تا با نقاط قوت و ضعف هر شخصیت آشنا شوید. طراحی مراحل به نحویست که می‌توان تمامی 12 مرحله بازی را با یک شخصیت هم تمام کرد اما وقتی می‌توانید برای هر مرحله شخصیت خود را عوض کنید تنوع نسبت به مراحل و درجه سختی می‌تواند باعث شود که ارزش تکرار بازی بالا برود. بخصوص که پس از پایان هر مرحله بازی بر اساس عملکرد شما یک سیستم درجه‌بندی و امتیازدهی دارد. با جمع کردن امتیازها می‌توانید به صورت خودکار 12 شخصیت دیگر بازی را هم باز کنید. این شخصیت‌ها شامل کاراکترهای قدیمی سری با حال و هوای همان دوره هستند که طراحی‌شان دست نخورده باقی مانده است و از لحاظ قدرت هم با شخصیت‌های معمولی بازی فرق دارند. بازی در همه بخش‌های خود تنوع و ارزش تکرار را به بهترین سطح خود رسانده است و از این نظر بازیکن‌ها می‌توانند که ساعت‌های بسیاری را با SoR 4 بگذرانند.

به جز بخش Battle (که در آن می‌توانید با دوستان‌تان مبارزه کنید) و داستانی، بازی سه بخش دیگر دارد که باز هم بر روی ارزش تکرار تاثیر بسزایی می‌گذارند. بخش Stage Select که به شما اجازه رفتن به تمامی مراحل در تمامی درجه‌ها (به شرط تمام کردن‌شان در آن درجه) را می‌دهد، بخش Boss Rush که شما را مجبور مبارزات مدام با غول‌ آخر‌ها می‌کند و Arcade که چالش نهایی است و همان‌طور که از نام‌اش پیداست بازی از لحاظ سختی و شانس دادن به شما مثل یک دستگاه آرکید عمل کرده و هیچ خبری از شانس دوباره و یا لطف نیست!

طراحی انیمیشن‌های شخصیت‌ها از لحاظ جزئیات فوق‌العاده کار شده است. اگر به انیمیشن ضربات شخصیت‌هایی مثل اکسل دقت کنید متوجه می‌شوید که همان فنون قدیمی مبارزه خود را که اولین بار دیده‌ایم اجرا می‌کند اما با پختگی و تکاملی که این شخصیت و بازی در طی این سال‌ها داشتند. چندضرب‌ها (Combo) کاملا دست بازیکن را باز می‌گذارند که به راحتی حمله خود را بین دشمنان جابجا کنید و در آن واحد بتوانید در دو جهت چپ و راست محیط مبارزه خود را کنترل کنید. از کنترل جمعیت همین را باید بگویم که در برخی محیط‌های بازی تعداد دشمنان به شدت بی‌سابقه می‌شود و درگیر مبارزه می‌شوید. مراحلی که در طول بازی طی می‌کنید به چندین بخش مختلف تقسیم شده است و جزئیات در پس‌زمینه و زمینه‌ اصلی از لحاظ بصری فوق العاده هستند. از مرحله اول که در خیابان‌های آشنای این سری شروع می‌شود تا مرحله موزه هنر که می‌توان گفت در حیث طراحی بکر با مرحله آخر بازی رقابت سختی دارد. بازی از لحاظ بصری هم به شما این اختیار را می‌دهد که به چه شکلی محیط را ببینید. مدرن یا پیکسل آرت به یاد روزهای جنسیس؟ حتی این تنوع بصری به انتخاب آیتمی که نوار سلامتی شما را پر می‌کند هم رسیده است و با این‌که قابلیت خاص و عجیبی نیست اما جالب است که سازندگان تا چه حد برای این پروژه و بازیکنان‌اش ارزش قائل شده‌اند.

دشمنان شاید در طراحی ظاهری خود ابتدا متنوع به نظر نیایند اما با جلوتر رفتن مراحل این تنوع از طریق عوض شدن رنگ، ضربات و سلاح‌های قابل حمل‌شان مشهود می‌شود. در واقع سازندگان با استفاده کردن از کاراکترهای تکراری و یا بعضا تکرار مبارزات با برخی Bossها ابایی ندارد و این مسئله اصلا ضربه‌ای به بازی وارد نمی‌کند. هرچند که برخی دشمنان قدیمی ممکن است از لحاظ طراحی و ضربات دستخوش تغییراتی شده باشند، اما این تغییرات به شدت بازی را چالش برانگیز کرده و دقیقا می‌خواهد احساس سخت بودن بازی‌های آن دوران را به مخاطب خود برساند و در این امر هم موفق بوده. از همین بابت اگر احساس کردید که برخی از مبارزات با Bossها و بعضی دشمنان بیش از حد غیرمنصفانه‌ است به نظرم تعجب نکنید و سعی کنید در این بازی بهتر شوید یا از دوستان‌تان کمک بگیرید! Bossها ترکیبی از چهره‌های آشنا و جدید سری هستند و هرکدام از آن‌ها نیازمند استراتژی و مانور به موقع است. این را هم باید بگویم که مبارزه آخر بازی در عین حال که به شدت ممکن است برای تنفر بازیکن طراحی شده باشد، اما به خوبی توانسته که حس یک مبارزه آخر آرکیدی و نفس‌گیر را ارائه دهد.

اگرچه بازی برای تمامی سختی‌های خود راه حل گذاشته است اما اگر احساس کردید که دیگر وضعیت به حد خطرناکی رسیده است و به اعصاب خودتان مسلط نیستید، بازی بعد از هر Game Over به شما این اجازه را می‌دهد که برای شروع دوباره مرحله جان اضافی و همینطور ستاره داشته باشید. البته هر چیزی قیمتی دارد و استفاده کردن از این کمک‌ها باعث می‌شود که امتیازتان در پایان هر مرحله تقسیم به اعداد خاصی(بسته به انتخاب‌تان) بشود. تقسیم و کمتر شدن امتیازها هم منجر می‌شود که کاراکترهای مخفی را دیرتر باز کنید. البته سعی کنید در طول مراحل آیتم‌ها و چندضرب‌های زیاد بزنید تا با رسیدن به امتیاز مورد نیاز جان اضافی بگیرید.  کمی عقب‌تر از ستاره گفتم. بازی به طور سخاوتمندانه‌ای ابتدای هر مرحله به شما یک ستاره می‌دهد. استفاده کردن از قدرت ستاره ملزوم به نگه‌داشتن دکمه «ضربه قدرتی» + «برداشتن» است. با فشردن این دو کلید شخصیت شما از یک ضربه‌ نهایی استفاده می‌کند که بیشترین Damage را به دشمنان خود می‌رساند. معمولا سعی کنید تا حد امکان از ستاره در شرایط خیلی بغرنج به‌خصوص در درجات بالاتر استفاده کنید. ممکن است در طول مرحله باز با این آیتم روبرو شوید اما استفاده از آن واقعا می‌تواند شرایط حساس را برطرف کند. اما اگر امتیاز بیشتر می‌خواهید اصلا از ستاره‌ها استفاده نکنید و در آخر هر مرحله امتیاز بیشتر بگیرید.

سلاح‌هایی که در طول بازی می‌توانید استفاده کنید بسیار زیادند و گاهی اوقات می‌توانید بیخیال مشت خالی بشوید و سعی کنید با استفاده از سلاح چندضرب‌های جذاب بسازید. یکی از فرمول‌های قدیمی سری SoR استفاده از ضربات قدرتی است که از قسمت دوم وارد این مجموعه شدند. ضربات قدرتی فقط به یک حرکت اما بسنده نمی‌کنند و شما می‌توانید آن‌ را در حالت دویدن، پریدن و ایستا استفاده کنید. حالت استفاده از ضربه قدرتی در حالت ایستا به صورت تدافعی عمل می‌کند و جلوی ضربات سهمگین غول‌ها را می‌گیرد. اما اگر طرفدار قدیمی این سری باشید می‌دانید که استفاده از ضربه قدرتی سلامتی شما را کم می‌کند. به همین دلیل سازنده‌ها از طریق این مکانیک سعی کرده‌اند که گیم‌پلی بازی را در عین چالش کمی آسان هم بکنند. در واقع استفاده از ضربه قدرتی یک لایه کم‌رنگ از سلامتی را ایجاد می‌کند که می‌توانید با استفاده از کمبو جان خود را بدست بیاورید، اما همانطور که شکستن چند‌ضرب‌ها باعث می‌شود که امتیاز نگیرید، ضربه خوردن بلافاصله بعد از ضربه قدرتی باعث می‌شود که لایه کم‌رنگ به کل حذف شده و شانس بازگرداندن سلامتی خود را نداشته باشید. ضربه زدن به عقب هم فقط جای یک دکمه را پر نکرده و با دویدن و استفاده از آن شخصیت‌ شما یک ضربه جدید دیگر هم استفاده می‌کند.

در طول مراحل بازی ممکن است حتی به برخی Easter Eggها و اشارات به شخصیت‌های دیگر برخورد کنید. حتی بعضا در کنار دستگاه‌های آرکیدی در طول مراحل می‌توانید وارد دنیای قدیمی بازی شده و با دشمنان و Bossهای چالش‌برانگیزتر روبرو شوید.

هیچ سخنی اما زیباتر از موسیقی و صداگذاری Streets of Rage 4 نیست. اگر یادتان باشد از لحاظ بصری بازی این اجازه را به شما می‌دهد که بین حالت قدیمی و جدید تغییر داشته باشید. این قابلیت برای موسیقی بازی هم امکان پذیر است. موسیقی قدیمی تمامی قطعات از قسمت‌های گذشته است اما نگذارید که نوستالوژی فقط درگیرتان کند. موسیقی اصلی بازی به شدت فوق‌العاده است و شما را خسته ‌نمی‌کند و حتی تغییر پیدا کردن ریتم‌ها و ضرب‌آهنگ‌ها در شرایط مختلف مهندسی صدا در این بازی را چندین پله از چیزی که در اولین قسمت خود بود، به جلو می‌برد. از صداگذاری اندک شخصیت‌های اصلی هم باید بگویم با این‌که در حد انتخاب کردن شخصیت‌ها و گفتن یک یا دو دیالوگ مختلف است اما شنیدن صدای شخصیت‌های قدیمی باعث می‌شود که بدانید چرا این بازی ارزش صبر کردن را داشته است.

در آخر باید بگویم درست است که Streets of Rage 4 می‌تواند گاهی بی‌رحم باشد و یا داستانش را با بی‌رمق‌ترین حالت ممکن روایت کند، اما همه چیز در این بازی در بهترین حالت خود قرار دارد. سازندگان بازی کاملا هدفشان رضایت طرفداران قدیمی و آشنا کردن بازیکنان جدید با این سری و سبک بوده و باید بگویم که از این نظر کاملا موفق بوده‌اند. SoR 4 از آن دست تجربه‌هایی‌ست که این روزها کمتر در صنعت بازی‌ها می‌بینیم. از آن تجربه‌هایی که برای مخاطب ارزش قائل است و در اختیارش همه چیز را قرار می‌دهد تا آن‌طور که دلش می‌خواهد از آن نهایت لذت را ببرد.

در آخر خلاصه‌ای انگلیی از نقد بازی:

Streets of Rage 4 does not want to reinvent the wheel, but to bring the franchise into the 21^st century for both the old fans and new players alike. While the gameplay is solid, it might have stayed a bit too old school for these days. However, the drop-dead-gorgeous hand drawn graphics, nostalgia inducing music and many, many unlockables (such as all 12 old playable characters in their pixelated glory) will give anyone looking into indulge in some old school beat`em up action, something to spend hours on.