نقد بازی Slay the Spire | اعصاب فولادین، کارت‌های رنگین

روی کاغذ ترکیب کردن عناصر ژانر Card Game همراه با RogueLike و در نهایت به صورت یک بازی تک نفره، غیرقابل باور است و یا نتیجه‌اش چیز مطلوبی نمی‌شود. اما این یک گمان به شدت اشتباه است. بازی Slay The Spire یک نمونه بارز از ایده‌های شناخته‌ شده‌ و آشنایی‌است که در بازی‌های بسیاری دیده‌اید اما تابحال به آن فکر نکرده‌اید که اگر این ایده‌ها ترکیب شوند نتیجه چه چیزی خواهد بود؟ با نقد بازی Slay the Spire همراه ما باشید.

اولین نکته‌ای که در مورد این بازی به شدت مورد توجه قرار می‌گیرد، تلاش سازندگان برای فراتر از حد نشان دادن عناصر آن است. وقتی صحبت از سبک Rouge Like در چنین عنوانی می‌شود، صرفا یک یا چند عنصر آشنا نیست. بازی تا جای ممکن به شما سخت می‌گیرد و حتی ممکن است ساعت‌های زیادی را صرف بازی کرده باشید اما هنوز موفق به یک بار تمام کردن نشده باشید. حس تعهدی که در بازی نسبت به ژانرهایی که در بر گرفته است ستودنی‌است. تقریبا آخرین چیزی که در بازی Slay The Spire می‌توانید پیدا کنید، احساس یکنواختی است. در ابتدای شروع هر دست، شما شخصیت خود را انتخاب می‌کنید. هرکدام از چهار شخصیت اصلی بازی کارت‌های اختصاصی خود، نحوه بازی کردن و بعضا دشمنان خود را دارند. اما جنس اتفاقاتی که در شروع هر دست با هرکدام از این شخصیت‌ها دارید کاملا شبیه به هم است. منظور از اتفاق، علامت سوال‌هایی‌است که در طول نقشه بازی تصمیم می‌گیرد بسته به مسیرتان واردش بشوید. البته باید بگویم که از یک نقطه‌ی دیگری به بعد این اتفاقات یکنواخت می‌شوند اما به تصمیم بازیکن به شدت بستگی دارد و حتی می‌تواند ناجی شما بشود. نقشه بازی به جز «؟» حاوی چندین چیز دیگر هم می‌شود. اول از همه به جز دشمنان معمولی خود در بازی، دشمنان «ویژه» هم حضور دارند که شکست دادنشان مهارت بیشتری می‌خواهد و پیروزی در برابرشان می‌تواند Relicهای جدیدی به ارمغان بیاورد. می‌توانید از «دستفروش» بازی، کارت‌ها و آیتم‌ها (جلوتر توضیح داده می‌شود) گوناگون بخرید و در نقاط گنج هم Loot مجانی خواهید داشت. استراحتگاه‌ها اما اصلی‌ترین نقاط نقشه هستند. باید در انتخاب مسیر خود حتما به آن توجه کنید زیرا مهم‌ترین منبع برای بازیابی سلامتی شخصیتتان یا ارتقای یکی از کارت‌هایتان است.

در آخر هر مبارزه با دشمنان و Bossها، آیتم‌های مختلفی مثل سکه، معجون و Relic دریافت می‌کنید. حتی اگر از این دو آیتم هم در آخر مبارزات خبری نباشد به طور قطع همیشه یک کارت جدید به دسته‌ کارت‌های شما اضافه می‌شود. معجون‌ها در شرایط مختلف و بسته به کارایی‌شان در مبارزه می‌توانند برگ برنده‌ی خوبی باشند. اما Relicها عناصر کلیدی هستند که با انتخاب درستشان می‌توانید مبارزات جذاب‌تر و حتی بعضا راحت‌تری داشته باشید. اما شاید اصلی‌ترین عنصر بازی در انتخاب کارت‌ها و یا به قولی Deck Building بازیکن در هر دست باشد. انتخاب کارت‌ها شاید دفعات اول بر اساس آشنا نبودن با آن‌ها و یا توضیحات ساده‌ای باشد که رویشان نوشته شده است اما مهم‌ترین چیز برای بقای شما در طول مبارزات کاملا بستگی به کارت‌های شما دارد. هرچند یکی از ایرادات بازی سریعا با همین موضوع مشخص می‌شود. هرچند که شما می‌توانید بسته به نوع بازی، شخصیت، آیتم‌ها و پول تا بخش زیادی از هر نقشه را طی کنید اما از یک نقطه‌ای به بعد استفاده و انتخاب از کارت‌هایی که دفاع شخصیت را بیشتر می‌کند برای زنده‌ماندن الزامی می‌شود. بعد از تقریبا 10 ساعت تجربه چنین عنوانی هنوز هم فکر می‌کنم بزرگترین و واضح‌ترین اشتباه سازندگان همین زیاده‌روی روی سخت بودن و تاکید بر کارت‌های دفاعی‌است. هرچند که این مورد یک چیز مرسوم در اکثر بازی‌های Rogue like و یا حتی وجود آیتم‌ها و همینطور شانس می‌تواند مبارزات را به همان اندازه که سخت هست آسان کند، اما ایجاد تعادل در برخی نقاط این شکلی در بازی می‌توانست نقاط ضعف بازی را به پایین‌ترین حد ممکن برساند.

مبارزات به صورت نوبتی شکل می‌گیرند. در هر نوبت به صورت پیش فرض و بسته به مقداری «انرژی» که به شما داده می‌شود (سه عدد) می‌توانید از کارت‌های خود استفاده کنید. بعضی کارت‌ها یک انرژی، بعضی دو یا سه و کارت‌های دیگری هم هستند که نیازی به مصرف انرژی شما ندارند یا حتی ممکن است به انرژی شما در هر نوبت اضافه کنند. در هر حال دسته بندی کارت‌ها به صورت جدا برای هر شخصیت و با توجه به حالتی که بازی کردن با هرکدام از شخصیت‌ها ملزوم می‌داند، کافی نبوده و همه‌ی کارت‌ها در سه دسته اصلی قرار می‌گیرند.

1. Attack: همانطور که از اسمش پیداست کارت‌هایی که شامل حمله دشمنان و صدمه (Damage) زدن به آن‌ها می‌شود را دربر می‌گیرد.
2. Power: این دسته از کارت‌ها با توجه به کارایی که در این زمین مبارزه دارند، می‌توانند تغییرات جالبی را ایجاد کنند.  به طور مثال یکی از کارت‌های این دسته می‌تواند 99 بار دشمن را آسیب‌پذیرتر کند.
3. Skill: این دسته از کارت‌ها معمولا برای دفاع و یا بیشتر کردن انرژی شما در طول هر نوبت استفاده می‌شود. اصلی‌ترین دلیل زنده ماندن و تمام کردن بازی استفاده از این دسته کارت‌هاست.

به جز سه دسته اصلی از کارت‌ها، کارت‌های دیگری نیز وجود دارند که ممکن است از طریق اتفاقاتی که در «؟» وارد کارت‌های شما بشوند. این دسته از کارت‌ها یا معمولا برای پر کردن دست شما و یا برای سخت‌تر کردن شرایط برای شما به‌کار می‌روند.

به‌خاطر حجم زیاد کارت‌ها، وجود چهار شخصیت مختلف با چهار Play Style متفاوت و کارت‌های مخصوص به خودشان تصمیم بسیار درستی در طراحی گیم‌پلی دارد. درست مثل فرمولی که بازی‌های آنلاین کارتی مثل Heartstone در انتخاب قهرمان مورد نظرتان استفاده می‌کند، در بازی Slay the Spire هم چنین بحثی برقرار است. به طور مثال تمرکز شخصیت Ironclad روی ضربات نزدیک و صدمه بسیار است. از طرفی The Watcher (شخصیت چهارم که به تازگی اضافه شده است) مبارزات و کارت‌هایش تمرکز بر استراتژی و بی‌گدار به آب نزدن است.

دشمنان بازی با اینکه تنوع بازی‌های هم رده خود را ندارند اما با توجه به نوع طراحی گیم‌پلی در بازی، این مورد یکنواخت نمی‌شود و معمولا هر مبارزه با توجه به اتفاقی بودن همه چیز در بازی حتی جذاب‌تر هم می‌شود. مبارزه با Bossها در عین حال که می‌تواند طاقت فرسا و اعصاب خرد کن باشد، می‌تواند بسته به مسیری که در طول بازی طی کرده‌اید هم آسان عمل کند.

طراحی بصری شخصیت‌ها و محیط‌ها یکنواخت می‌شوند اما طراحی کارت‌ها و همینطور افکت‌های گرافیکی به شدت زیبا و کاملا درخور فضای بازی هستند. موسیقی جای تنوع بسیار بیشتری داشت اما برای چنین مقیاسی اصلا بد نبوده و حتی می‌تواند جزو قطعات محبوبتان از بازی‌ها بشود.

راز بزرگ بازی Slay The Spire در مُمارست و تمرین زیاد است. هرچند که دفعات اول شاید همه چیز آسان به نظر برسد اما برای اتمام کردن یک Run کامل از این بازی باید تقریبا همه‌ی آیتم‌های بازی را آزاد کرده باشید تا دستتان برای جلوتر رفتن بیشتر باز باشد. فرمولی که سازندگان بازی برای اعتیادآور کردن آن و همینطور ساختن دسته کارت‌ها به صورت اتفاقی استفاده کرده‌اند به شدت خوب عمل کرده است و باعث شده که Slay The Spire در رده یکی از جذاب‌ترین بازی‌های مستقل قرار بگیرد. این روز‌ها که تب و تاب بازی‌های کارتی آنلاین زیاد است، به نظرم بهتر است که به سراغ یک بازی تک نفره در این ژانر بروید. بخصوص که بازی Slay The Spire اگر باب میلتان باشد، حالا حالاها دست از بازی کردنش برنخواهید داشت. حتی اگر نتوانید بعد از ساعت‌ها بازی کردن آن را یک بار تمام کنید!