نقد بازی Mafia 2 Definitive Edition | پله‌هایی که به بهشت نرسیدند

از انتشار آخرین بازی مافیای‌ایِ خوبی که در دهه 30 تا 60 میلادی جریان داشته باشد، مدت زمان زیادی می‌گذرد. شاید آخرین عنوان خوبی که ما را به آن روزهای پرهیاهو برد، بازی Godfather بود که در سال 2006 عرضه شد. حال شاید بگویید که پس بازی مافیا 2 چه؟ مافیا 2 که بازی بسیار خوبی بود. در پاسخ باید بگویم که بله، شاید بازی مافیا 2 حدود ده سال پیش بازی خوبی محسوب می‌شد (با این که بسیاری از منتقدان همان موقع نقدهای بسیاری بر بازی داشتند)، اما با استانداردهای اکنون ضعف‌های بازی Mafia 2 بیشتر دیده می‌شود، به‌طوری که با یک بازی اوپن ورد طرفیم که هیچ استفاده‌ای از دنیای باز خود نمی‌کند. با نقد بازی Mafia 2 Definitive Edition با ما همراه باشید.

وقتی که اسم مافیا به میان می‌آید، چه تصویری در ذهن‌مان نقش می‌بندد؟ چند مرد با اورکت بلند و کلاه به‌همراه تامی‌گان‌هایی که در دست دارند. این دقیقا تصویری‌ است که از بازی مافیا 2 برای همیشه به‌خاطر می‌سپارید؛ اما در اصل، مافیا چیزی بیش از این تصویر است. مافیا یعنی خانواده، خانواده‌ای که سلسله مراتب و قانون مخصوص به‌خودش را دارد و احترام و ادب در آن حرف اول را می‌زنند. اما این خانواده روی دیگری نیز دارد، چیزی که بیشتر آثار مافیایی روی آن تمرکز می‌کنند؛ خلاف‌کاری. یک اثر خوب مافیایی باید هر دوی این عناصر را در خود داشته باشد تا بتواند به خود یک هویت مافیایی ببخشد. برای مثال فیلم پدرخوانده را ببینید، این فیلم که نماد یک خانواده اصیل ایتالیایی و مافیایی‌ است، در آن ترکیبی بی‌نقص از خانواده و کسب و کار یک خانواده مافیایی را می‌بینیم. این مورد در بازی پدرخوانده هم دیده می‌شود، در این بازی شما از یک عضو دون پایه در خانواده کورلیونه شروع به‌کار و کم کم جای خود را در خانواده پیدا می‌کنید. داستان بازی مافیا 2 نیز بسیار شبیه به بازی پدرخوانده است، اقلا در ابتدا شبیه به آن به‌نظر می‌رسد.

شما در این بازی در نقش ویتو قرار دارید، یک ایتالیایی که همراه با پدر، مادر و خواهرش به آمریکا مهاجرت کرده‌اند اما به رویای آمریکایی حتی نزدیک هم نشدند. ویتو در جوانی با رفیقی ناباب به نام جو آشنا و پایش به خلاف باز می‌شود. او به واسطه جو وارد بازی خانواده‌های مافیایی می‌شود، خانواده‌هایی که ما چیزی از آن‌ها نمی‌بینیم و مشکل داستان بازی همین‌جاست. شما اصلا حس نمی‌کنید که در یک خانواده مافیایی قرار دارید، بیشتر مانند یک مزدور می‌مانید که کارهای کثیف آن‌ها را انجام می‌دهد. شما از مافیا فقط چند رئیس کله‌گنده را، آن هم بسیار مختصر می‌بینید و اصلا در داخل خانواده و تصمیمات آن‌ها جایی ندارید. ما حتی خانه و مقر خانواده‌های مافیایی را در بازی نمی‌بینیم، دقیقا برخلاف شماره اول که شما از یک راننده تاکسی معمولی به دست راست دون سانی ارتقا می‌یافتید. در آن بازی شما یک خانواده مافیایی را می‌دیدید، در تصمیماتش دخیل بودید و جایگاه خود را در خانواده حس می‌کردید. ویتو در بازی مافیا 2 اصلا جایگاهی در خانواده‌های مافیایی ندارد، او فقط برای آن‌ها کار می‌کند. ما در این بازی آن خانه‌های بزرگ با چندین و چند نگهبان را نمی‌بینیم که به نوعی یکی از نمادهای یک خانواده مافیایی هستند. تنها یک بار به یک خانه بزرگ سر می‌زنیم که آن جا هم جز یک نفر خالی از سکنه است و خب این برای یک راس مهم در یک خانواده مافیایی کمی عجیب محسوب می‌شود.

در طرف دیگر، طراحی ماموریت‌های بازی قرار دارند که آن هم جای کار بسیار دارد، البته به این مورد نمی‌توانم خیلی خرده بگیرم، چون این بازی در سال 2010 منتشر شد و از آنجایی که با یک ریسمتر طرفیم، باید بازی را با استداندارهای آن موقع بسنجیم. مثلا در یکی از مراحل باید برویم از یک مکان دولتی با نگهبان‌های بسیار، دزدی کنیم. این کار نیاز به برنامه‌ریزی بسیار دارد و اصلا کار یک نفر نیست. با این حال ویتو بدون برنامه‌ریزی و فقط با یک سری اطلاعات که از یک شاهد جرم می‌گیرد، به سراغ دزدی از آن مکان می‌رود، آن هم دست تنها. نمونه خوب یک دزدی درست و حسابی را در بازی GTA V دیدیم، جایی که در ابتدا لستر نقشه دزدی را توضیح می‌داد و سپس برای یک دزدی بزرگ آماده می‌شدیم.

بازی مافیا 2 یک بازی جهان باز است، البته به‌ظاهر اینطور به نظر می‌رسد. لازمه‌ی یک بازی جهان باز خوب، غرق شدن مخاطب در دنیای آن است و این اتفاق مگر با پر کردن دنیای بازی با ماموریت‌های متنوع و انواع و اقسام فعالیت‌های مختلف اتفاق نمی‌افتد. البته زیبا بودن آن دنیا هم جزو مولفه‌های اصلی است. حال بازی مافیا 2 شاید حس و حال چرخ زدن در یک شهر آمریکایی دهه 50 را به مخاطب القا کند، که در لحظات ابتدایی بسیار لذت بخش است، اما این حس پس از مدتی تکراری می‌شود. زیرا تنها استفاده بازی از این دنیای زیبایی که خلق کرده است، به جابه‌جایی ویتو از خانه‌اش به سمت محل ماموریت و دوباره بازگشت به خانه خلاصه می‌شود. حال اگر در این بین یک سری فعالیت‌های جانبی در بازی قرار می‌دادند، گشت و گذار در بازی و تجربه داستانش بسیار لذت بخش‌تر می‌شد. سیستم رانندگی بازی نیز مشکلاتی دارد، برای مثال شما یک سنگینی حتی در ماشین‌های سریع‌تر بازی حس می‌کنید و دلیل این امر، یک تاخیر ناچیز در زمان چرخاندن فرمان و دیدن چرخیدن ماشین است. به‌جز این، تنوع ماشین‌های بازی مناسب است و در بازی مافیا 2 هرچه از دهه 50 میلادی انتظار دارید را می‌بینید، خصوصا موسیقی مخصوص آن دوران را.

بازی مافیا 2 یک ریمستر است و مهم‌ترین جنبه یک ریمستر خوب، به‌روز شدن جلوه‌های دیداری بازی است، اگر قرار باشد که هسته گیم‌پلی بازی تغییر کند که دیگر نامش ریمستر نیست. اما آیا بازی مافیا 2 ریمستر خوبی محسوب می‌شود؟ یک استاندارد جدیدی که در نسل هشتم بنا شد، کنار گذاشته شدن کات خوردن از بین میان پرده‌ها و ورود به گیم‌پلی بود ولی این مورد همچنان در بازی مافیا 2 پابرجاست و کات سین بازی کاملا CG است. کیفیت بافت‌ها کمی بهتر شده‌اند، صورت شخصیت‌های بازی جزئیات بیشتری دارند، اما همچنان در حد و اندازه مدل‌های نسل جدید نیستند. در کل اگر نسخه 2010 بازی را تجربه کنید، با این که تفاوت را حس می‌کنید، اما خیلی متاثر نمی‌شوید. شاید بتوان بهترین نمونه از یک ریمستر به‌تمام عیار را بازی Shadow of Colossus دانست، این بازی با این که برای کنسول PS2 منتشر شده بود، در نسخه ریسمترش کاملا مانند یک عنوان نسل هشتمی ظاهر شد.

به‌نظر می‌رسد که نسخه ریمستر بازی مافیا 2 که با نام Mafia 2 Definitive Edition شناخته می‌شود، تنها یک حرکت تبلیغاتی و ایجاد هایپ برای ریمیک بازی مافیا 1 است. با این که اکنون یک گپ بزرگ برای بازی‌های مافیایی در بازار بازی‌های ویدیویی احساس می‌شود، بازی مافیا 2 نمی‌تواند حتی برای چند ماه—تا رسیدن وعده اصلی، یعنی بازی مافیا 1— این گپ را پر کند و اتش طرفداران این نوع بازی‌ها را خاموش کند.