الآن که این یادداشت را می‌نویسم زمان عجیبی برای گیمر بودن است. چند روز قبل «کپکام»(Capcom) از نسخه بازسازی شده عنوان Onimusha: Warlords برای کنسول‌های نسل هشتم و رایانه‌های شخصی رونمایی کرد. انگار این روزها سازندگان می‌دانند که مخاطبین دنبال چه هستند. آن‌ها به سراغ عناوینی می‌روند که مدت‌ها خبری از آن‌ها نشده بود. خیلی راحت با یک تریلر جذاب دل هوادارانش را به دست می‌آورند و آن‌ها را منتظر برای انتشار بازی می‌کنند. چند روز قبل و به شکل کاملاً ناگهانی قسمت چهارم «شورش در شهر»(Streets of Rage) رونمایی شد. بله درست خواندید. همان شورش در شهر دوران طلایی سگا و کنسول مگادرایو. به عنوان کسی که شخصاً با این سری بازی بزرگ شده و حتی تا الان هم با هزار و یک مدل شبیه‌ساز تلاش کرده که دوباره آن حس و حال قدیمی را برای خودش ایجاد کند.
این خبر، من را متعجب و در عین حال خوشحال کرد. در ابتدا گفتم مگر می‌شود؟ چطور مگه؟ بعد از مدتی توانستم این باور را به خودم برسانم که این خبر کاملا صحت دارد. حتی یک تیزر هرچند کوتاهی هم نشان داده شد. کمی دستمایه سینماتیک داشت و کمی از گیم‌پلی بازی نشان دادند. نمی‌توان در این مورد اکنون قضاوت کرد. اما با دیدن این تیزر یاد جمله‌ی تلخ این روز‌های دنیای گیم افتاده‌ام. جمله‌ای که نشان می‌دهد سن بسیاری از بازیکنان بالا رفته است و قهرمانانشان همگی از دم یا میان‌سالند یا پیر شده‌اند. حال این جمله چه بود؟
«وقتی قهرمان بازی محبوبت ریش در آورده و کمی شکسته شده قطعاً چنین اتفاقی نیز برای تو افتاده.»
این جمله چه بسا که دقیقا همان چیزی نبود که دنبالش بودم اما همان منظوری که می‌خواهم را می‌دهد. یعنی با بالا رفتن سن خودمان، سن قهرمانانمان هم بالا رفته است. کریتوس و مارکوس فینکس مصداق بارز چنین مسئله‌ای هستند. در همین تیزر هم شخصیت اصلی سری یعنی «اَکسل»(Axel) ریش در آورده است و به نظر سنش بالا می‌زند. در کنار او اما نام دیگری می‌درخشد. «بلیز»(Blaze) که شاید یکی از معدود قهرمانان مونث دنیای آن روزها محسوب می‌شد در کنار اَکسل است. احساس می‌کنم خبری از کاراکتر‌های دیگر سری نیست. حتی «آدام»(Adam) که در قسمت اول بازی جزو شخصیت‌های اصلی محسوب می‌شد. اما شکایتی به این موضوع ندارم. همین که بعد از ۲۴ سال می‌توانم بزودی نسخه چهارم بازی محبوبم را تجربه کنم خودش به اندازه کافی هیجان‌انگیز است. اما می‌خواهم یک اتفاق خوشحال کننده دیگر برای این بازی رخ دهد. بازگشت «یوزو کوشیرو»(Yuzo Koshiro) آهنگساز افسانه‌ای این سری شاید بزرگترین مهر تاییدی باشد که می‌تواند به این بازی دهد. شورش در شهر برای آن دوران بازی‌ها جزو آثاری بود که موسیقی به‌یادماندنی و کاملا با سبک و سیاق بازی را داشت.
در هر حال بروز احساسات، دیگر بس است. ولی «اونیموشا» و شورش در شهر، تنها عناوینی نیستند که به عرصه بازمیگردند. از این موضوع مطمئنم.
