دومین قسمت از آخرین فصل سریال Game of Thrones را می‌توان قسمتی مخصوص هواداران قدیمی این سریال دانست. در این قسمت بسیاری از شخصیت‌های سریال گرد هم آمدند و برخوردهای بسیار جالبی با یکدیگر داشتند. در پایان این قسمت از سریال بازی تاج و تخت، پادریک پاین، آوازی دلنشین برای دوستانش می‌خواند. این آواز که Jenny of Oldstones نام دارد یکی از ترانه‌ها محبوب محلی وستروس بوده و توصیفی مناسب بر لحظات پایانی این قسمت از سریال Game of Thrones که به نظر می‌رسد آخرین سکانس‌های پیش از نبرد عظیم با ارتش مردگان باشند، می‌باشد. در تیتراژ پایانی این قسمت نیز نسخه‌ای زیبا از این آواز که توسط گروه محبوب Florence + The Machine اجرا شده، پخش می‌شود.
همچون دیگر زمان‌هایی که در سریال بازی تاج و تخت آوازی زیبا شنیده‌ایم، متن این آواز نیز مفاهیمی مرتبط با محتوای سریال در بر دارد و فراتر از یک آواز دوست‌داشتنی و غمگین در مورد عصری پایان‌یافته می‌باشد. این آواز به درگیری احساسی و درونی دو شخصیت محبوب سریال، جان اسنو و دنریس تارگرین، اشاره دارد. در ادامه به ریشه‌های این آواز غمگین و دلیل ارتباط آن به نبرد پیش روی قهرمانان سریال Game of Thrones می‌پردازیم.
با وجود گذشتن زمان زیادی از جدایی خط داستانی سریال بازی تاج و تخت با سری کتاب‌های منبع اقتباس آن، سازندگان راه‌هایی برای استفاده از محتوای آن‌ها در بطن سریال پیدا کرده‌اند. آواز Jenny of Oldstones را می‌توان یکی از آن موارد دانست که در سومین کتاب از سری نغمه‌ی آتش یخ، طوفان شمشیرها، به آن اشاره می‌شود. در این کتاب، آریا این آهنگ را زمانی که با گروه برادری بدون پرچم همسفر می‌شود می‌شنود. این نغمه را تام از سون‌استریمز برای پیرزنی به نام روح های‌هارت و به منظور جبران لطف‌های او و پیش‌بینی‌های او برای اعضای گروه می‌خواند.
این نخستین باری در طول کتاب‌ها و سریال Game of Thrones است که این نغمه به طور کامل شنیده می‌شود. در کتاب آریا به علت غمگین بودن بیش از حد این آواز، به سختی می‌تواند بر آن تمرکز کند. سازندگان سریال، دیوید بنیوف و دی‌بی وایس، در مورد این آهنگ در مصاحبه‌ای پس از پخش این قسمت گفته‌اند که: “ما می‌دانستیم که نیاز به آوازی در این اپیزود داریم. ما در فصول گذشته از آوازهای مختلفی برای افزایش تاثیرگذاری سکانس‌های مختلف سریال بازی تاج و تخت استفاده کرده‌ایم. ما مدتی بود که از یک آواز خاص استفاده نکرده بودیم و این قسمت بهترین زمان برای استفاده از آن و دنیل پورتمن نیز فرد مناسب برای خواندن آن به نظر می‌آمد.”
آن‌ها در ادامه اذعان کردند که متون ناقص موجود در کتاب‌ها را مد نظر قرار دادند و سپس به تکمیل آن پرداختند و رامین جوادی را نیز مسئول ساخت موسیقی‌ای مناسب برای آن کردند.
متن این آواز به صورت زیر است:
High in the halls of the kings who are gone
Jenny would dance with her ghosts
The ones she had lost and the ones she had found
And the ones who had loved her the most
The ones who’d been gone for so very long
She couldn’t remember their names
They spun her around on the damp old stones
Spun away all her sorrow and pain
And she never wanted to leave
Never wanted to leave
Never wanted to leave
Never wanted to leave
They danced through the day and into the night
Through the snow that swept through the hall
From winter to summer then winter again
Til the walls did crumble and fall
And she never wanted to leave
Never wanted to leave
Never wanted to leave
Never wanted to leave
And she never wanted to leave
Never wanted to leave
Never wanted to leave
Never wanted to leave
High in the halls of the kings who are gone
Jenny would dance with her ghosts
The ones she had lost and the ones she had found
And the ones who had loved her the most
همان طور که گفته شد Jenny of Oldstones بسیار فراتر از یک موسیقی غمگین و نوستالژیک برای عزیزان از دست رفته است. این آواز ریشه‌ای بسیار پیچیده و جذاب دارد. همان‌طور که انتظار می‌رود این آهنگ در مورد زنی به نام Jenny of Oldstones است که عاشق شاهزاده دانکن تارگرین، عموی پدر دنریس، می‌شود. دانکن نیز به حدی عاشق جنی می‌شود که برخلاف فرمان مستقیم پدرش، ایگان پنجم، با او ازدواج می‌کند. ایگان از او می‌خواست که با دختر لرد لایونل براتیون برای محکم کردن اتحاد این دو خاندان قدرتمند ازدواج کند. در نهایت دانکن از حق خود نسبت به تخت آهنین برای رسیدن به عشق واقعی گذشت. از طرفی صمیمی‌ترین دوست و هم‌نشین جنی کسی نیست جز روح های‌هارت و به این دلیل است که این آواز چنین اهمیتی برای او، حتی در سنین پیری دارد.
این آواز را می‌توان یکی از تاثیرگذارترین عناصر این اپیزود سریال Game of Thrones دانست که مخاطبان را آماده‌ی نبرد و اتفاقات تلخ و شیرین پیش رو می‌کند. با این حال داستان جنی به دو شخصیت مهم سریال نیز اشاره دارد. بدون شک این تصادفی نیست که این آهنگ ماجرای یکی از شاهزاده‌های تارگرین را که مجبور به انتخاب از بین عشق و وظیفه می‌شود را روایت می‌کند و همه می‌دانیم که جان و دنریس در بحرانی‌ترین نقطه‌ی رابطه‌ی خود قرار دارند.
شاید بتوان تقابل بین عشق و وظیفه را جزیی جدایی ناپذیر از داستان شخصی جان اسنو دانست. حال که او از هویت واقعی والدین خود و حق طبیعیش نسبت به تخت آهنین آگاهی پیدا کرده است، باید دست به انتخابی سخت بزند. آیا او از این ماجرا دم نخواهد زد و به دنریس وفادار خواهد ماند یا تارگرین بودن خود را افشا خواهد کرد و تمامی خاندان‌های وستروس را بر زیر پرچم استارک جمع خواهد کرد؟ همان‌طور که در دو قسمت گذشته‌ی این فصل سریال بازی تاج و تخت دیدیم، اهالی شمال چندان تمایلی به پیروی از یک تارگرین ندارند و به تارگرینی از شمال بدون شک روی بسیار بهتری نشان خواهند داد.
آواز Jenny of Oldstones اهمیت این انتخاب را با وجود حمله‌ی ارتش مردگان نشان می‌دهد. شاید اگر دانکن به وظیفه‌ی خود عمل می‌کرد، تارگرین‌ها هرگز سقوط نمی‌کردن و رابرت براتیون هیچ‌گاه انقلاب نمی‌کرد. جان پیش از این یکبار و در زمانی که اعضای گروه نگهبانان شب را به ایگریت و وحشی‌ها ترجیح داد وظیفه‌ی خود را بر عشق اول خویش برتری بخشیده است. آیا او برای دومین بار این کار را خواهد کرد؟
در همین زمان بهتر است یادآوری کنیم که روح های‌هارت همان پیرزنی است که ظهور مجدد آزور آهای، شاهزاده‌ی وعده داده شده، را پیش‌گویی کرده است. شاید اگر دانکن عاشق جنی نمی‌شد و او و دوستش را به دربار نمی‌آورد، برادرش جهریس دوم هرگز از این پیش‌گویی خبردار نمی‌شد و فرزندان خود را مجبور به ازواج با یکدیگر برای تولد آزور آهای وعده داده شده، نمی‌کرد. در نتیجه شاید بتوان پیام این آواز را در منجی بودن رهبری دانست که از قلب خود پیروی می‌کند. اگر دنریس همان شاهزاده‌ی وعده داده شده و کسی که قرار است ارتش مردگان را شکست دهد باشد، تنها کاری که از جان برمی‌آید عشق ورزیدن به او و ترغیب دیگران به این کار است.
