والهالا در اساطیر نورس چیست و به چه معناست؟

والهالا سرای عظیم مردگان است که اودین، خدای خدایان و پدر تمامی موجودات، دروازه‌های آن را برای کسی که او را لایق هم‌نشینی خود بداند، می‌گشاید. این سرای عظیم و افسانه‌ای، نه مکانی برای آرمیدن ارواح مردگان،‌ بلکه سرایی است برای جنگیدن، نوشیدن و آماده شدن برای نبردی عظیم که در انتهای زمان سرمی‌رسد.

«بربلندای یک تپه، زیر آسمانی تیره و سیاه، والهالا با تمام شکوه‌اش ایستاده است. نیزه‌ها سقفی از سپرهای مندرس و کهنه را بالا نگه داشته‌اند. سپرهایی با سطوحی خراشیده و زخم خورده که قطره‌های خون در میان فرورفتگی‌ها و برآمدگی‌هایشان می‌درخشد. جادو غیرممکن را ممکن ساخته است. سرای کشته شدگان. باشکوهی غریب و دهشتناک.»

جایی که کلاغ‌ها پرواز می‌کنند – میشل کانر

براساس شعر باستانی Grímnismál – که به معنای سرود کسی‌است که کلاهخود برسر دارد- والهالا تالار و سرایی عظیم است که در آزگارد بنا شده است، با سقفی ساخته شده از سپرهای قدیمی، که روی ستون‌هایی از نیزه‌های استفاده شده در نبردهای گذشته سوار شده‌اند. صندلی‌هایی از زره‌های کهنه دورتادور میزهایی که ضیافتی عظیم و همیشگی را میزبانی می‌کنند، قرار گرفته‌اند. دروازه‌های والهالا، توسط گرگ‌ها محافظ می‌شود و همیشه، عقاب‌هایی تیزبین برفراز این تالار پرواز می‌کنند.

والهالا و وایکینگ‌ها در رسانه

درست مشخص نیست که چه چیزی آغاز کننده این موج خاص و دوست داشتنی بوده است، اما در سال‌های اخیر، بسیاری از مولفان در مدیوم‌های متفاوت سینما، بازی‌های ویدیویی، انیمه و حتی ادبیات، سراغ اساطیر نورس و عصرطلایی وایکینگ‌ها در تاریخ اروپا رفته‌اند. اساطیری که در وهله اول به علت از میان رفتن بسیاری از منابع و قصه‌های مربوط به آن‌ها، پیچیدگی و صفت‌های مرموز و خداگونه خود را در قصه‌های مدرن هم حفظ کرده‌اند. و دوره‌ای تاریخی و مرموز که به علت عدم علاقه چندان مردم نورس به نگاشتن دست‌آورد‌هایشان، سوالات بسیاری را برای مورخان به وجود آورده است.

اگر شما هم مثل ما یکی از دنبال کنندگان مدیوم‌های مختلف سرگرمی در دهه اخیر بوده‌اید، نام‌هایی همچون،‌ ثور (Thor)، اودین (Odin)، ازگارد (Asgard) و والهالا (Valhalla) را بارها شنیده‌اید. این نام‌ها درست همانند دیگر نام‌های اسطوره‌ای برای سال‌های طولانی در فرهنگ‌ها و آثار متفاوت مورد استفاده قرار گرفته‌اند، اما بدون شک توجه ویژه به مردم نورس و اسطوره‌هایشان، در دهه گذشته نسبت به دهه‌های پیش، چندبرابر شده است. از حضور ثور- خدای رعد – به عنوان یکی از شخصیت‌های اصلی دنیای سینمایی مارول در فیلم‌های گوناگون این دنیا گرفته، تا سفر دور و دراز کریتوس به سرزمین‌های شمالی، مدیوم سرگرمی هم پس از مدتی تمرکز و توجه ویژه به اساطیر یونان باستان، از المپ و ساکنانش دل کنده و حالا به یوتنهایم و ازگارد سفر کرده است.

درسال‌های اخیر و با اوج گرفتن علاقه به اساطیر نورس و شاید به علت محبوبیت شخصیت ثور – به لطف  کمیک‌ها و دنیای سینمایی مارول – در فرهنگ عمومی، فیلم‌ها و سریال‌های بسیاری با محوریت وایکینگ‌ها و اسطوره‌های این مردم مرموز و شگفت انگیز ساخته شده‌است که شاید مهم‌ترین و تاثیرگذارترین این آثار، سریال Vikings باشد. این سریال موفق که توسط شبکه History در حال پخش است برخلاف چیزی که شاید از شبکه‌ای با نام History انتظار برود، مسیر تاریخ را دنبال نکرده و براساس یکی از آثار و افسانه‌های به‌جا مانده از دوران وایکینگ‌ها که ماجرای سلحشوری‌های پادشاهی [احتمالا غیرواقعی] به نام رگنار لاثبروک (Ragnar Lodbrok) را روایت می‌کند، ساخته شده است. سریالی که وایکینگ‌ها را مردمی جنگجو، قدرتمند و نه آنچنان متفاوت و وحشی به تصویر می‌کشد، مردمی که برای خدایان‌شان و همچنین مرگی با شرافت و سفر به والهالا احترام ویژه‌ای قائل‌اند.

موفقیت سریال Vikings باعث شد تا دیگر سازنده‌ها هم با رویکرد‌هایی متفاوت سراغ وایکینگ‌ها و ماجراهای این مردم در حدفاصل میان قرون 8 تا 12 بروند تا آثار متفاوتی با محوریت وایکینگ‌ها شکل بگیرد، اما سریال The Last Kingdom، برخلاف سریال Vikings به روایت یک افسانه نپرداخته و ماجرای کشمکش‌های میان مستعمره‌های دین (Dane) – ساکسون‌ها مردم نورس را با این نام می‌شناختند – و پادشاهی Wessex را، که تنها پادشاهی باقی مانده در جزیره انگلستان بود، روایت می‌کند. این سریال با دقت تاریخی مثال زدنی و تحسین برانگیزی ساخته شده و برای پرداختن به سبک زندگی و منابع دینی مردم نورس، اشاراتی به باورهای اسطوره‌ای آن‌ها مثل اودین، ثور و والهالا می‌کند.

علاوه بر سینما و تلویزیون، اسطوره‌های نورس و سبک زندگی وایکینگ‌ها یکی از مهم‌ترین منابع الهام برای عناوین بزرگی در صنعت بازی‌های ویدیویی بوده است که بدون شک مهم‌ترین آن‌ها، سفر عجیب و احساسی کریتوس (Kratos)، پروتاگونیست سری بازی God of War به نورس است. نسخه ریبوت شده سری God Of War که به سادگی و با نام بازی God of War در سال 2018 برای پلی استیشن 4 منتشر شد، ماجرای کریتوس را روایت می‌کند، که پس از قتل‌عام اهالی المپ (خدایان اسطوره‌ای یونان باستان) و پرت کردن خودش از صخره‌ای بلند، حالا به قلمرو خدایانی متفاوت رسیده و باید با چالش‌های جدیدی رو به رو شود. به لطف ذوق و خلاقیت نویسندگان این بازی، مخاطب در طول سفر کریتوس به قلمرو‌های مختلف گیتی نورس سر می‌زد، با موجودات متفاوتی دیدار می‌کند و هرچه بیشتر با دنیای مرموز و عجیب اساطیر نورس آشنا می‌شود. داستان بازی God of War حول محور نبرد میان ایزیر و وانیر (که درمورد آن‌ها توضیح خواهیم داد) نوشته شده و به رخداد‌های قبل از وقوع رگنراک و نبردنهایی اودین و همراهانش که در والهالا ساکن هستند، می‌پردازد. با این حال باید به این موضوع توجه کرد که منابعی دقیق از روایت‌ها و رخداد‌های میان خدایان اسطوره‌های نورس – برخلاف یونان – وجود ندارد، به همین دلیل نویسندگان بازی God of War با استفاده از پی و ساختار محکمی که این اسطوره‌های باستانی در فرهنگ عمومی نهادینه کرده بودند، داستانی متفاوت اما جذاب را روایت می‌کنند. بازی God of War پس از نابود کردن همه خدایان – بخوانید روایت همه قصه‌های ممکن‌اش – در دنیای اساطیر یونان، حالا برای قتل عام اسطوره‌های عجیب‌تر، قدرتمند‌تر و مرموزتر نورس قدم برداشته است.

درمیان بازی‌های ساخته شده با محوریت وایکینگ‌ها، می‌توان به بازی The Elder Scrolls V: Skyrim هم اشاره کرد؛ عنوانی که جایگاهی متفاوت در جامعه گیمرها دارد. پنجمین نسخه از سری The Elder Scrolls داستانش را در سرزمین یخ‌زده و زمستانی Skyrim روایت می‌کند که نوردها (Nords) ساکنان اصلی آن هستند و ارل‌های (منسب و جایگاهی در میان مردم نورس) مختلف برآن حکومت می‌کنند. بازی Skyrim برخلاف بازی God of War در دنیای اسطوره‌‌ای نورس رخ نمی‌دهد و برخلاف سریال‌های نامبرده، ماجرایی تاریخی و برگرفته از اشعارحماسی را روایت نمی‌کند، بلکه آداب و رسوم، و سبک زندگی مردم نورس را برای ساخت اتمسفر و فضای خاص بازی مورد استفاده قرار می‌دهد. در این بازی – با وجود نام‌گذاری گاهی واقعی نژادها – همه چیز در گستره قوانین ژانر فانتزی رخ می‌دهد و به همین دلیل، وایکینگ‌های داستان هم مشکلاتی جدی با حملات مدام اژدهایان باستانی دارند و ازین رو، اژدها‌زاده که قهرمانی وعده داده شده در پیشگویی‌های باستانی است، باید برای نجات مردم این سرزمین به‌پا خیزد.

در نهایت، عنوانی که شاید بتوان معرفی شدن آن را دلیل اصلی نگارش چنین مطلبی بدانیم، آخرین و جدید‌ترین بازی‌ای است که به وایکینگ‌ها و مردم نورس پرداخته. با این همه، بازی Assassin’s Creed Valhalla برخلاف بازی God of War و بازی Skyrim نه داستانی جدید برپایه اساطیر نورس است و نه دنیایی فانتزی با حضور مردمی شبیه به وایکینگ‌ها. استودیو یوبی‌سافت مونترال با رویکرد همیشگی سری، این‌بار قصد داد تا داستان منحصر به فرد Assassinsها را در دوره عصر طلایی وایکینگ‌ها و در بحبوحه کشمکش‌های میان مستعمره‌های وایکینگ‌ها (دین‌ها) و پادشاه آلفرد روایت کند. دوره‌ای از تاریخ  که پیشتر در سریال The Last Kingdom به تصویر کشیده شده است.

با این حال، اتمسفر و داستان متفاوت سری بازی Assassin’s Creed همیشه روایتی منحصربه‌فرد و متفاوت از تاریخ را در مقابل مخاطب قرار می‌دهد که نمی‌توان نظیرش را در سریال‌های تلویزیونی یافت، علاوه بر این، برخلاف سریال The Last Kingdom بازی Assassin’s Creed Valhalla مخاطبش را در قرن 9 میلادی و در نقش یکی از رهبران وایکینگ‌ها نروژی (و نه دانمارکی) به انگلستان فرستاده است تا نه تنها با آلفرد و پادشاهی کوچک وسکس مبارزه کنند، بلکه سکونتگاه مردمشان را هم گسترش داده و رفاه آن‌ها را در سرزمین جدید تامین کنند.

با این همه، نام‌گذاری این بازی و همچنین اشاره به اودین در اولین تریلر منتشر شده از آن، می‌تواند نشان دهنده وجود درون‌مایه‌ها و یا اشاراتی به اساطیر نورس، مخصوصا والهالا و جایگاه تقریبا ابدی جنگاوران کشته شده، در داستان ایور (Eivor)، پروتاگونیست بازی باشد.

گیتی نورس

والهالا، یا سرای مردگان، تالاری است که در آزگارد واقع شده است، اما زنده‌ها حق ورود به آن را ندارند. برای درک دقیق ماهیت و مکان این تالار، باید در ابتدا جهان و گیتی اساطیر نورس را توضیح بدهیم. دنیای عظیم نورس، متفاوت از آن‌چیزی است که ما تصور می‌کنیم. در مرکز گیتی، درخت عظیم زندگی، ایگدراسیل (Yggdrasil) وجود دارد که 9 قلمرو در شاخه‌ها و ریشه‌هایش گسترده شده‌اند. در متون به جا مانده از نورس قدیم، 9 قلمرو به طور دقیق مشخص شده‌اند.

والهالا، یا سرای مردگان، تالاری است که در آزگارد واقع شده، اما زنده‌ها حق ورود به آن را ندارند.

ازگارد (Asgard) قلمرو خدایان ایزیر

ازگارد قلمرو خدایان ایزیر است که از نظر روحانی، مکانی در آسمان تلقی می‌شود. ایزیر قبلیه‌ای از خدایان اسکاندیناوی‌اند که جنگاوران و صنعتگرانی نمونه بوده‌اند. اودین، ثور، بالدر، تیر و میمیر از ایزدان قوم ایزیرند.

قلمرو ازگارد روی شاخه‌های ایگدراسیل قرار گرفته و گویی در مکانی بالاتر از میدگارد واقع شده است. با این حال، به وسیله پلی رنگین کمانی به نام بایفراست (Bifrost) با میدگارد در ارتباط است. کلمه گارد در نام این قلمرو، به مفهوم حصار و تمدن اشاره دارد. این قلمرو میزبان خدایان زنده ایزیر است، با این حال، به نظر می‌رسد که تالار والهالا مکانی در ازگارد باشد.

میدگارد (Midgard) قلمرو انسان‌ها و تمدن بشر

میدگارد به معنای «میان حصار» ، مفهومی است که در کنار مفهوم تمدن قرار می‌گیرد. در نورس قدیم، میدگارد تنها قلمرو‌یی است که موجودات فانی قادر به دیدنش هستند و انسان‌ها در آن زندگی می‌کنند. نام میدگارد به دو معنای متفاوت اشاره دارد، در ابتدا اینکه این قلمرو در مرکز جهان و درخت ایگدراسیل قرار دارد و معنای بعدی احتمالا به محاصره شدن این قلمرو توسط، سرزمین‌های بی‌حاصل و یخ‌زده یوتنهایم اشاره می‌کند.

این مفهوم احتمالا به محاصره شدن قاره‌ها توسط اقیانوس‌ها اشاره دارد. ژرمن‌های باستان، بر این باور بودند که یورمونگند (Jörmungandr) – مار عظیمی که فرزند لوکی است – در میان آب‌های اقیانوس که ژرمن‌ها آن را بخشی از یوتنهایم تصور می‌کردند، زندگی می‌کند و با پیچیدن به دور میدگارد این قلمرو را به طور کامل محاصره کرده است. همچنین آی‌گیر (Aegir) و رن (Ran) دو غول بزرگ که به دریانوردان حمله می‌کنند و آن‌ها را به دنیای مردگان می‌برند، در اطراف میدگارد و در اعمال اقیانوس در کنار یورمونگند زندگی می‌کنند.

زمانی که خدایان در حال خلق جهان بودند، غول بزرگ ایمیر (Ymir) را به قتل رساندند و بخش‌هایی از جهان را به کمک بدن او ساختند، برای مراقبت از میدگارد و انسان‌ها از خطر حمله غول‌های یوتنهایم، ایزیر با ابروهای ایمیر دیواری عظیم میان این دو قلمرو خلق کردند تا مفهوم بیرون حصار (utangard) و داخل حصار (innangard) که مفهومی مهم در اساطیر ژرمن‌های باستان است شکل بگیرد. این مفهوم به جایگاه میدگارد در نگرش روان‌-جغرافیایی ژرمن‌های باستان و مفهوم تقابل تمدن و هرج و مرج اشاره دارد، که توضیح می‌دهد میدگارد یا سرزمین انسان‌ها، در جایگاهی میان ازگارد که مکانی قانونمند و متمدن است و یوتنهایم (سرزمین غول‌‌ها) که مکانی بی‌قانون و پرهرج و مرج است، قرار گرفته است و همانند موقعیت جغرافیایی‌اش،‌ از نظر تمدن و قانون هم در جایگاهی میان ازگارد و یوتنهام قرار گرفته است.

واناهایم (VANAHEIM) قلمرو خدایان وانیر

واناهایم محل زندگی قبلیه‌ای دیگر از خدایان است که با نام وانیر شناخته می‌شوند، این دسته از خدایان برخلاف ایزیر، قدرت‌های جادویی فراوانی داشتند و ارتباطی دوستانه با طبیعت برقرار می‌کردند. فریا (FREYA) که بنا به عقیده برخی از محققان همان فریگ (Frigg) همسر اودین است ، از قبیله وانیر بود که پس از پایان جنگ میان ایزیر و وانیر به عنوان گروگان به ازگارد فرستاده شد تا صلح میان دوقبیله خدایا پایدار بماند. با این حال فریا در نهایت به یکی از وفادارترین یاران اودین بدل شد. بنا به برخی از منابع او مادر بالدر (Baldur)، برادر ناتنی ثور است.

یوتنهایم (JOTUNHEIM) قلمرو یوتن (غول‌ها)

یوتنهایم قملرویی وسیع و پرهرج و مرج است که غول‌ها در آن زندگی می‌کنند، غول‌ها نیرویی طبیعی و قدیمی‌تر از ایزیر هستند و به عنوان نمادی از بی‌نظمی و دوری از تمدن، وحشت و جادوهای سیاه شناخته می‌شوند.

نیفیلهایم (NIFLHEIM) قلمرو یخ

این قلمرو مبدا تاریکی، مه، سرما و یخ است، افسانه‌های می‌گویند که وقتی سرمای نیفلهایم در مغاک گینونگاگاپ (ginnungagap) با آتش موسپلهایم درهم آمیخت،‌ ایمیر، غول بزرگ یخی زاده شد.

موسپلهایم (MUSPELHEIM) قلمرو آتش و جایگاه سرتر (Surt)

قلمرو اتش و گرما که نقشی مهم در فرایند آفرینش و آخرالزمان نورس ایفا می‌کند، سرتر غول عظیم سرخ که در زمان وقوع رگنراک با شمشیر آتشین دنیا را می‌سوزاند در موسپلهایم زندگی می‌کند.

الفهایم (ALFHEIM) قلمرو الف‌های روشنایی

الفهایم قلمرو الف‌های روشنایی است که زیباتر از خورشید توصیف شده‌اند، بنابراین دور از ذهن نیست که این قلمرو را مکانی زیبا و نورانی تصور کنیم. در برخی از منابع گفته شده که فریا، ملکه این قلمرو است. با این حال با توجه به اینکه فریا بخشی از عمرش را در واناهایم و بخش دیگر را در ازگارد گذراند، این فرضیه چندان درست به نظر نمی‌رسد.

نیدولیر (NIDAVELLIR) یا سوارت‌الفهایم (SVARTALFHEIM) قلمرو دوارف‌ها

هردو نام این قلمرو در نسخه‌های مختلف منابع یافت می‌شود، نیدولیر به معنای سرزمین پست و یا سرزمین‌های تاریک است، درحالی که سوارت‌الفهایم به سرزمین الف‌های تاریک اشاره دارد. در برخی از منابع دوارف‌ها به عنوان الف‌های تاریک شناخته می‌شوند. موجوداتی که در معادن هزارتو مانندشان زندگی می‌کنند.

 هل (HEL) دنیای مردگان

هل یا هلهایم دنیای مردگانی است که درست در مقابل والهالا قرار می‌گیرد، کسانی که در نبرد و با شجاعت کشته نشوند به هل می‌روند، قملرویی که رب‌النوع هل، دختر لوکی که نیمی از بدنش مانند مردگان فاسد شده، ملکه آن است، مکانی تاریک و ترسناک که عذابی ابدی به همراه دارد.

جهان‌بینی اساطیر نورس، علاوه بر تقسیم کردن گیتی به 9 قلمرو مختلف، در تمامی روایت‌ها و قصه‌هایش، در سایه وقایعی عظیم و بزرگ قرار می‌گیرد. وقایعی که رخ دادن آن‌ها از ابتدا وعده داده شده بود. رگنراک یا رستاخیز خدایان، مجموعه‌ای از وقایع و بلاهاست که پس از مرگ بالدر آغاز می‌شوند و سرنوشت پایانی خدایان را رقم می‌زنند. اودین، تیر (Tyr)، ثور (Thor)، هایمدال (Heimdallr) و فریر (Freyr) طی نبردی عظیم با فنریر و یورمونگند که به رهبری لوکی به نبرد اودین رفته‌اند، کشته شده و جهان در اقیانوسی عظیم غرق می‌شود. پس از این واقعه، دو انسان با نام‌های لیف (Lif) و لیفراسیل (Lifprasil) زنده خواهند ماند و پس از فروکش کردن طوفان، زندگی را در جهان از سر می‌گیرند.

وقایع رگنراک با مرگ بالدور و فرستاده شدن او به هل، آغاز می‌شوند، این درحالی است که لوکی با سفر کردن و معاشرت با غول‌ها، صاحب فرزندانی عجیب شده که هریک در وقایع رگنراک نقشی مهم دارند. فنریر (Fenrir)، گرگ عظیمی که به نبرد با اودین می‌رود، یورمونگندر، مارعظیمی که به دور دنیای پیچیده و در نبرد رگنراک در مقابل ثور می‌ایستد و البته هل (hel)، ملکه دنیای مردگان از فرزندان لوکی هستند. پس از آغاز رگنراک، سرتر، غولی آتشین با شمشیری عظیم از اقامت‌گاهش در موسپلهایم خارج شده و آزگارد و جهان را به آتش می‌کشد.

زندگی پس از مرگ

زندگی پس از مرگ در نورس قدیم، مفهومی متفاوت و منحصربه‌فرد است، به علت وقوع پیش‌بینی شده رگنراک، زندگی و مرگ در اساطیر نورس، مفهومی متفاوت یافته‌اند. در واقع، اودین به واسطه والکیری‌ها می‌تواند بهترین جنگجویان کشته شده در نبردها را انتخاب کرده و از رفتن آن‌ها به دنیای مردگان جلوگیری کرده؛ تا با برپایی ضیافتی در والهالا این جنگجویان را برای نبرد رگنراک آماده کند. با این حال، مفهوم مرگ، به معنای نیستی و نابود شدن، برای مبارزان و خدایان در رنگنراک رخ می‌دهد، این درحالی است که مرگ بالدر در رگنراک رخ نداده اما بازهم خدایان توانایی بازگرداندن او را ندارند(زیرا هل شرطی غیرممکن برای برگرداندن بالدر تعیین می‌کند). به معنای دقیق‌تر به علت پیچیدگی و عدم وجود سیستمی مشخص در منابع، نمی‌توان درک درست و خط مشخصی میان مرگ و زندگی، و علت‌های فرستاده شدن به والهالا یا هل یافت. با این حال می‌توان گفت که نوع مردن است که تعیین کننده نوع زندگی پس از مرگ برای یک وایکنیگ است. در مفهوم ساده و به دور از پیچیدگی‌های متون باستانی، مشخص است کسانی که در آرامش و خارج از نبرد و یا به مرگ طبیعی مرده‌اند، به هل – دنیای مردگان – می‌روند. اما در مقابل، کسانی که در نبرد و به وسیله سلاح کشته شده‌اند، انسان‌هایی خوب تلقی شده و شانس زندگی در کنار خدایان را کسب می‌کنند.

با این همه، کاملا مشخص است که برخی از کشته‌شدگان به والهالا، تالار مردگان اودین می‌روند، درحالی که برخی دیگر به فولک‌ونگ (FOLKVANG) – سرزمین مردم – فرستاده می‌شوند که به عنوان سرای فریا شناخته می‌شود. متون باستانی معیاری برای مشخص کردن اینکه چه کسی به والهالا و چه کسی به فولکونگ می‌رود، ارائه نمی‌کنند. با این‌حال به نظر می‌رسد که مهمانان سرای فریا، می‌توانند در کنار او باشند و به عیش در کنار بانوی وانیر بپردازند.

اودین بزرگ‌ترین و کهن‌ترینِ ایزیر و  حاکم بر همه چیز است، اگرچه دیگر خدایان نیز قدرتی شگرفت دارند، همگی چون کودکانی در مقابل پدر، در پیشگاه اودین زانو می‌زنند. فریگ (در بعضی منابع فریا) همسر اوست که سرنوشت همه مردان را ازبر است اما لب نمی‌گشاید، چنانکه اودین به لوکی می‌گوید:«تو مجنون و دیوانه‌ای لوکی؛ چرا سکوت نمی‌کنی لوکی؟ آگاهم که فریگ سرنوشت همه را دانسته، اما هیچ‌گاه به زبان نمی‌آورد».

اودین را پدرهمه می‌خوانند، چرا که او پدرهمه خدایان است. او را پدرکشته‌شدگان هم نام نهاده‌اند، چراکه هرکس در نبرد جان باخته باشد را به فرزندخواندگی برمی‌گزیند. آن‌ها را در والهالا و وینگوف جای می‌دهد و اینهریار نام می‌نهد. او را خدای دارزده، خدای زندانیان، خدای کشتی‌ها نامیده‌اند و او خودش را با نام‌های بسیاری می‌خواند.

ادا – انتونی فالکس

ساکنان والهالا که شخص اودین پدر همه، آن‌ها را انتخاب کرده و توسط والکیری به والهالا وارد می‌شوند، اینهریار (einherjar)- به معنای همراه و یار – نام می‌گیرند، مردان و زنانی جنگجو که پس از مرگ، اجازه ورود به تالار اودین را کسب کرده و روزگاری را می‌گذرانند که آرزوی هر وایکینگی است. اینهریار در طول روز باهم مبارزه می‌کنند و دست به اعمال شجاعانه‌ای می‌زنند و در انتهای روز، شاهد التیام زخم‌هایشان هستند و سلامتی‌شان را برای نبردی جدید بازیافته می‌بینند. جوانی، طراوت و زور بازوی هیچ‌کس در والهالا از میان نمی‌رود و همه، در سلامتی کامل باقی می‌مانند.

اما نبردهای طولانی جنگجویان را گرسنه می‌کند و هیچ ضیافتی در ازگارد، بدون وجود سرایم‌نیر (Saehrimnir) ممکن نیست. سرایم‌نیر گرازی افسانه‌ای است که هرروز از مرگ بازمی‌گردد تا کشته شده و غذای ایزیر (خدایان ازگارد) و اینهریار را تامین کند. آشپز اعظم ازگارد، اندریم‌نیر (Andhrímnir) وظیفه سلاخی و تهیه غذا از گوشت این گراز را برعهده دارد، او گوشت را در دیگی بزرگ به نام الدریم‌نیر (Eldhrímnir) پخته و برای ضیافت آماده می‌کند. در روز بعد، سرایم‌نیر به زندگی برگشته و آشپز دوباره این گراز را برای تهیه غذا سلاخی می‌کند.

در کنار خوراک لذیذی که اندریم‌نیر از گوشت گراز تهیه می‌کند، ساکنان والهالا و جنگجویانی که لیاقت شرکت در ضیافت اودین را دارند، نوشیدنی گوارایی را در کنار غذایشان می‌نوشند، این نوشیدنی گوارا همیشه از پستان‌های بز افسانه‌ای، هایرون (Heidrun) سرازیر است.

برفراز تالار والهالا، درختی روییده که لارار (Læraðr) نام دارد. هایرون، بز افسانه‌ای نورس، از شاخه‌های این درخت تغذیه می‌کند تا بتواند نوشیدنی بهشتی اینهریار را تهیه کند. در کنار هایرون، گوزنی به نام ایکثیرنیر (Eikþyrnir) روی درخت زندگی می‌کند و به واسطه خوردن شاخه‌های درخت زنده می‌ماند، از نوک شاخ‌های ایکثیرنیر، مایعی جاری است که به چشمه بزرگ ورگل‌میر (Hvergelmir) می‌ریزد. این چشمه عظیم که حتی ارزشمندتر از شیر هایرون تلقی می‌شود، سرچشمه بسیاری از رودخانه‌های مهم در 9 قلمرو جهان است و علاوه بر این، ریشه‌های درخت زندگی، ایگدراسیل (Yggdrasill) را که جهان روی آن پابرجا مانده آبیاری می‌کند.

روح‌ جنگجویان کشته شده در نبرد که به ضیافت اودین در والهالا دعوت شده‌اند، علاوه بر جنگیدن و خوردن، همراهانی به نام والکیری دارند، موجوداتی زیبا، قدرتمند و جنگجو که در کنار اینهریار به عیش می‌پردازند. اما ضیافت عظیم اودین، پدر همه، تا ابد پایدار نیست و زندگی پر از خوشی و لذت جنگجویان برای همیشه ادامه ندارد. در حقیقت اودین که فریب‌کارترین خدایان است بهترین جنگجویان تمام دوران را در والهالا گرد‌هم جمع می‌کند، جنگجویانی که غذایی بی‌نظیر و نوشیدنی‌ای گوارا می‌نوشتند و تمام روز به نبرد می‌پردازند تا در نبرد آخرالزمان، رگنراک (Ragnarok) به اودین، یاری برسانند. نبردی که سرنوشت آن از پیش مقدر شده است. گرگی عظیم به نام فنریر که در حقیقت، یکی از فرزندان لوکی – دوست اودین و خدای نیرنگ و حقه‌بازی – است، در نبرد رگنراک اودین و تمام اینهریار را شکست داده و به قتل می‌رساند.

چه کسانی به والهالا می‌روند؟

Prose Edda مجموعه‌ای از اشعار است که توسط محققی به نام اسنوری استرلوسن (Snorri Sturluson)، براساس دانسته‌های شخصی‌اش و همچنین اشعاری قدیمی‌تر به نام Poetic Edda نگاشته شده است. این مجموعه قدیمی مهم‌ترین منبع اطلاعات در رابطه با زندگی پس از مرگ و والهالا به شمار می‌رود. همانطور که قبلا گفته شد طبق Prose Edda کسانی که در نبرد کشته می‌شوند، به والهالا می‌روند و در مقابل، افرادی که براثر بیماری و یا کهولت سن می‌میرند، به هل فرستاده می‌شوند. با این همه، به نظر می‌رسد که توضیح ساده و مرز مشخص میان کسانی که به والهالا یا هل می‌روند، صرفا اختراع استرلوسن بوده است. چرا که بسیاری از افسانه‌ها نظر او را رد می‌کنند.

مثلا در داستان سوگ بالدر (Baldur)، لوکی با حیله و فریب، موفق می‌شود، بالدر فرزند اودین و فریگ (یا فریا) را به وسیله یکی از خدایان نابینا به اسم هودر (Hodr) به قتل برساند. در این داستان، با اینکه بالدر با بی‌رحمی و به وسیله یک سلاح به قتل رسیده، به هل فرستاده می‌شود و برادرش هرموند (Hermod) برای بازگرداندن او تلاش می‌کند، اما هل شرطی غیرممکن را در مقابل هودر قرار می‌دهد؛ که تمام موجودات گیتی برای بالدر عزاداری و گریه کنند. علاوه بر داستان بالدر، مثال‌های دیگری وجود دارند که باعث می‌شوند، مشخص کردن کسانی که به والهالا می‌روند سخت‌تر باشد.

با این‌حال، نمی‌توان گفت که استرلوسن نظری کاملا اشتباه داشته است، چرا که با توجه به هدف اصلی رفتن ارواح به والهالا، منطقی به نظر می‌رسد که اودین، جنگجویانی قدرتمند را انتخاب کرده و به وسیله والکیری به والهالا می‌آورده است. قهرمانان، جنگجویا قدرتمند، فرمانرواها و کسانی که می‌توانستند در نبرد رگنراک و مقابله با فنریر به او کمک کنند. همچین کسانی که در متون نورس قدیم به والهالا فرستاده می‌شوند، معمولا افراد مهم جامعه، طبقه اشراف و جنگویان با شرافت هستند و حرفی از مردم معمولی به میان نمی‌آید.

 والهالا کجاست؟

محکم‌ترین مدرک در رابطه با محل اصلی والهالا، شعر باستانی Grímnismál است که درآن، والهالا تالاری واقع در قلعه آسمانی ازگارد توصیف شده است. با این حال برخی از منابع نشان می‌دهند که بسیاری براین عقیده بودند که والهالا، در حقیقت بخشی از دنیای زیرین است.

همانطور که پیشتر توضیح داده شد، نبرد همیشگی ساکنان والهالا، یکی از صفات اصلی این مکان به شمار می‌رود. در نوشته‌های محقق و تاریخ‌نگار دانمارکی ساکسو ژراماتیکوس (Saxo Grammaticus)، پادشاه باستانی دانمارک، هدینگوس (Hadingus) محلی این‌چنینی را در دنیای زیرین یافته بود. علاوه براین به نظر می‌رسد که نام کهن والهالا «Valhöll» به معنای سرای کشته‌شدگان، با «Valhallr» به معنای سنگ کشته‌شدگان ارتباطی مستقیم داشته باشد. مکانی با سنگ‌ها و تپه‌هایی خاص در جنوب سوئد که تصور می‌شد مردگان در آنجا ساکن هستند.

بنابراین به هیچ عنوان نمی‌توان مطمئن بود که وایکینگ‌های واقعی، در رابطه با مکان اصلی والهالا چطور فکر می‌کردند و یا چه موضوعی مشخص کننده رستگاری آن‌ها بوده‌است. با این همه می‌توانیم مطمئن باشیم که نبرد و جنگیدن، شجاعت و درنهایت کشته شدن در مسیر اهداف، یکی از بزرگترین آرزوهای هر وایکینگ بوده است. چرا که باورهای پگانی و اساطیر نورس، دلاوری و جنگاوری را امری با ارزش تلقی می‌کرده‌اند.