شاید بتوان ژانر ابرقهرمانی را یکی از محبوب‌ترین و پراستفاده‌ترین بسترهای روایی در دهه گذشته‌ی دنیای سرگرمی به حساب آورد. اوج‌گیری کمپانی مارول با ساخت فیلم‌هایی متعدد از ابرقهرمان‌های محبوب خود، در کنار تلاش‌های نصفه‌ونیمه کمپانی DC، ژانر ابرقهرمانی را به یکی از حوزه‌های نسبتا قابل احترام سینما تبدیل کرده‌اند. در این میان، آثاری هجوآلود که نگاهی انتقادی و معمولا طنزآمیز به این مفاهیم داشته‌اند، نیز ساخته شده‌اند که شاید خوش‌ساخت‌ترین و جذاب‌ترین آن‌ها را بتوان سریال The Boys دانست؛ اثری جسورانه و شجاعانه از شبکه آمازون که با الهام از مجموعه کمیکی به‌همین نام ساخته شده است. با این وجود، پیش از ظهور این پدیده پرطرفدار آمازون، یکی از مانگاکاهای شناخته شده‌ی معاصر بود که ابرقهرمانان و داستان‌های پوشالی آن‌ها را زیر لنز هجو برد. وب کمیک One Punch Man یا مرد تک مشتی، اثر دوست‌داشتنی ONE، با سبک متفاوت و سناریوی جذاب و هوشمندانه خود، به‌سرعت توانست به یکی از بهترین آثار مصور سال‌های گذشته تبدیل شود و پس از مدت کوتاهی، اقتباس‌های خوش‌ساختی در قالب مانگا و انیمه از آن ساخته شدند. در این مطلب به معرفی انیمه One Punch Man پرداخته و با تمام ابعاد و ویژگی‌های آن آشنا می‌شویم.
محفل استعداد
تاکنون دو فصل از انیمه One Punch Man توسط استودیوهای مختلف ساخته شده‌اند، که متاسفانه تفاوت کیفی قابل‌توجهی با یکدیگر دارند. نخستین فصل از این مجموعه توسط استودیوی اثبات‌شده و موفق Madhouse در قالب 12 قسمت ساخته شد؛ استودیوی مشهوری که آثار جذابی چون انیمه‌های Black Lagoon، Trigun، Summer Wars، Hajime No Ippo، Bayblade و بخشی از Hellsing Ultimate را در کارنامه خود دارد. از ویژگی‌های مشترک تمامی این آثار، می‌توان به کیفیت بصری فوق‌العاده آن‌ها اشاره کرد؛ المانی که در نخستین فصل از انیمه مرد تک مشتی به اوج خود رسیده و مخاطب را مبهوت خود می‌کند. اعضای این استودیو، به‌خوبی موفق به خلق روح و طنز خاص شاهکار ONE گشته‌اند؛ امری دشوار که همان‌طور که در دومین فصل انیمه دیدیم، هرکسی از عهده آن برنمی‌آید. تک‌تک قاب‌های فصل اول انیمه One Punch Man سرشار از جزییات بوده و نشان از وسواس دیوانه‌وار هنرمندان پشت‌سر هر قسمت دارند. لازم به ذکر است که روی هر کدام از این 12 قسمت ابتدایی، هنرمندان و انیماتورهای متفاوتی کار کرده‌اند، تا حس‌وحال متنوعی به جادوی این اثر ببخشند.
روی هر کدام از 12 قسمت ابتدایی انیمه مرد تک مشتی، هنرمندان و انیماتورهای متفاوتی کار کرده‌اند، تا حس‌وحال متنوعی به جادوی این اثر ببخشند.
قهرمانان نمی‌میرند
بدون شک، مهم‌ترین ویژگی این انیمه شخصیت‌های آن هستند. درنتیجه، اگر سازندگان در حوزه طراحی‌ها و انیمیشن‌های آن‌ها ضعیف عمل می‌کردند، با نتیجه‌ای کاملا متفاوت روبه‌رو می‌شدیم. تمام قهرمانان و شروران انیمه مرد تک مشتی جذاب و به‌یادماندنی بوده و از پرداخت بسیار خوبی بهره می‌برند. در مجموع، فصل اول انیمه One Punch Man از منظر بصری، بی‌نقص و عالی است.
این بی‌نقص بودن در حوزه سمعی این اثر نیز دیده شده و شاهد یکی از بهترین موسیقی‌های متن سال‌های گذشته در یک انیمه هستیم. آهنگ‌های تیتراژ آغازین و پایانی این عنوان، کاملا متناسب با حال‌وهوای آن بوده و به‌خوبی مخاطبان را آماده اتفاقات انفجاری و خنده‌دار هر قسمت می‌کنند. استودیوی Madhouse در زمینه صداگذاری شخصیت‌های انیمه مرد تک مشتی نیز عالی عمل کرده است. بسیاری از شخصیت‌های شرور، از همان صدای کلاسیک و طعنه‌آمیز شخصیت‌های منفی کلاسیک دنیای انیمه بهره برده و صداپیشگان آن‌ها با هوشمندی فراوان و با وفاداری کامل نسبت به داستان، دیالوگ‌های آن‌ها را ادا می‌کنند؛ امری که در شخصیت‌های اصلی نیز دیده شده و شاهد تطبیق بی‌نظیر و مبهوت‌کننده صداپیشه سایتما و حال‌وهوای کلی این شخصیت هستیم.
مشتی از جنس فولاد
انیمه One Punch Man داستان قهرمانی به نام سایتاما را روایت می‌کند؛ قهرمانی قدرتمند که به‌سختی تمرین کرده و در این راه موی سر خود را از دست داده است. همان‌طور که احتمالا از اسم انیمه حدس زده‌اید، او اکنون می‌توان هرکدام از دشمنان خود را با یک مشت نابود کند. دیگر شخصیت اصلی انیمه، سایبورگی به نام جنوس بوده که خود را شاگرد سایتاما می‌داند. این دو در کنار یکدیگر، زوجی عالی هستند و به‌خوبی قلب داستان این اثر را تشکیل می‌دهند. در واقع، هرکدام از شخصیت‌ها از پرداخت بسیار خوبی بهره برده و به‌خوبی با سایر بخش‌های پازل روایی داستان، چفت می‌شوند.
دیگر نقطه قوت انیمه One Punch Man را می‌توان ترکیب بسیار خوب عناصر کمدی و اکشن دانست که در کنار ریتم سریع، تماشای آن را به تجربه‌ای لذت‌بخش تبدیل می‌کند. در واقع، هدف اصلی داستان را می‌توان نگاهی هجوآمیز به عناصر انیمه‌ها و مانگاهای شونن دانست که به بهترین شکل ممکن انجام گرفته است. سکانس‌های اکشن فصل اول نیز بسیار چشم‌نواز و هیجان‌انگیز بوده و باوجود برتری قابل‌توجه سایتاما نسبت به تمامی شخصیت‌ها، مخاطبان را به‌خوبی با خود همراه می‌کنند؛ امری که شاید در مورد فصل دوم این اثر صدق نکند.
افولی تراژیک
درواقع، شاید بتوان بزرگ‌ترین مانع بر سر راه فصل دوم انیمه One Punch Man را برآورده کردن انتظارات طرفداران فصل اول آن دانست؛ فصلی بی‌نقص که به عنوان یکی از بهترین انیمه‌های تاریخ شناخته می‌شود. خوشبختانه، داستان کمترین افت را در فصل دوم کرده و با وجود تکراری بودن، هم‌چنان سرگرم‌کننده و جذاب است. ساخت دومین فصل از انیمه مرد تک مشتی، به عهده استودیوی J.C. Staff گذاشته شد. نخستین ضعفی که در آغاز این فصل توجه مخاطبان را به خود جلب می‌کند، افت بصری قابل‌توجه آن است، افتی که بیش از هرچیز مربوط به استفاده ناشیانه از CGI، دوربین لرزان و انیمیشن‌های ناامیدکننده باز می‌گردد.
همان‌طور که بالاتر به آن اشاره شده، یکی از نقاط‌قوت اصلی فصل اول انیمه One Punch Man حضور جنوس و سایتما در هسته مرکزی آن بود. تضاد جالب میان این دو شخصیت، منجر به خلق سکانس‌های دور از انتظار و فراموش‌نشدنی فراوانی می‌شد. با این حال، این عنصر در فصل دوم این اثر، غایب است. در واقع، سایتما بخش اعظمی از زمان این فصل را در یک مسابقات هنرهای رزمی گذرانده و نقش چندانی در پیش‌برد داستان اصلی ندارد. عدم تمرکز داستان بر سایتاما و جدایی او از جنوس را می‌توان یکی از مشکلات داستانی فصل دوم انیمه One Punch Man دانست.
جایی برای هیولاها نیست
دیگر ضعف داستان فصل دوم را می‌توان تمرکز گذرای آن بر شخصیت‌های مختلف دانست. در نبود سایتاما و جنوس، این قهرمانان، هیولاها و مبارزان فرعی هستند که مسئولیت پیش‌برد داستان را برعهده می‌گیرند. برخی از این شخصیت‌ها، تنها یک قسمت در انیمه حضور داشته و برخی نیز تاثیر بیشتری در داستان دارند. طراحی این شخصیت‌ها، از منظر ظاهری و چه از منظر روایی، مانگا و انیمه محبوب مدرسه قهرمانانه من (My Hero Academia) را به یاد مخاطبان می‌آورد. به نظر می‌رسد که هدف سازندگان انیمه از این سبک روایی، جلب نظر علاقه‌مندان به مانگا و ساخت دنیایی غنی و گسترده بوده، هدفی که به شکستی ناامیدکننده و تلخ منجر گشته است.
آخرین مشکل داستانی فصل دوم انیمه One Punch Man، شخصیت منفی اصلی آن، گارو است؛ یک شکارچی که در عین برخورداری از شخصیت‌پردازی مناسب، حریف قابلی برای سایتاما به حساب نمی‌آید. معمولا، شخصیت‌های منفی در آثار ابرقهرمانی، آینه‌ای شرورانه از قهرمانان هستند. کافی است به شخصیت جوکر و ایده‌آل‌های متضاد او با شوالیه تاریکی نگاهی بیندازید تا به این نکته پی ببرید. مشکل این است که گارو و سایتاما چندین بار در طول فصل دوم با یکدیگر روبه‌رو شده و در هرکدام از این دفعات، مشخص می‌شود که این شخصیت جدید، دست‌کم در حال حاضر، بسیار ضعیف‌تر از قهرمان بی‌مو و محبوب ما است.
سخن پایانی
در نهایت، نباید تمامی گناهان را گردن استودیوی J.C. Staff انداخت؛ هر چه باشد، آن‌ها ناچار به روایت داستانی اقتباسی بر اساس آثار ONE هستند. باید منتظر فصل سوم ماند و دید که آیا شاهد بازگشت انیمه One Punch Man به روزهای اوج خواهیم بود یا خیر. نظر شما در مورد این اثر چیست؟ نظرات خود را در پایین صفحه با ما به اشتراک بگذارید.
