نقد بازی Empire of Sin | روزی روزگاری در شیکاگو

یک سال پیش بود که تریلر بازی Empire of Sin را برای اولین بار دیدم و از همان لحظه بی‌صبرانه منتظر انتشار و تجربه‌ی این بازی بودم. یک بازی در سبک تلفیقی مدیریت – نقش‌آفرینی و اکشن نوبتی به‌مانند XCOM که در دنیای مافیا و گانگسترهای شیکاگو جریان دارد. آخرین باری که عنوانی در این سبک تجربه کردم برمی‌گردد به هفت سال پیش و عنوان Omerta – City of Gangsters که بازی متوسطی بود. حال اما با وجود ناشری معروف به نام Paradox Interactive انتظارات زیادی از این بازی می‌رود و باید دید تا چه حد سازنده‌های بازی یعنی Romero Games توانسته‌اند این انتظارات را برآورده کنند. در ادامه با نقد بازی Empire of Sin همراه پی اس ارنا باشید.

روزی روزگاری در شیکاگو

شما در نقش یکی از چهارده رئیس گروه‌های گانگستری که می‌توانید از بین آن‌ها انتخاب کنید، وارد بازی شده و از یک خلاف‌کار ساده، کار خود را آغاز کرده تا سرانجام تبدیل به نفر اول گانگسترهای شیکاگو شوید. این شخصیت‌های قابل انتخاب شامل افراد واقعی از قبیل Al Capone و Dean O’Banion (این دو نفر در دهه 1920 در شیکاگو از رقیب‌های یکدیگر بودند) و افراد ساختگی می‌شوند. با شروع بازی یک پیش‌زمینه مخصوص به هر شخصیت به نمایش در‌می‌آید. همچنین مراحل بازی نیز بر اساس هریک از این باس‌ها شخصی‌سازی شده که باعث می‌شود مخاطب بیشتر جذب این گانگسترها شده که این توجه سازندگان بازی به شخصیت‌پردازی و تاریخچه‌ی هرکدام از رؤسای بازی را نشان می‌دهد. داستان در قالب مأموریت‌های اصلی و فرعی روایت می‌شود. داستان‌ها و مراحلی درباره‌ی خیانت، قدرت و کشت‌وکشتار که از کارهایی بسیار کوچک مانند ترساندن اراذل‌ و اوباش تا مأموریت‌های بزرگ‌تر از قبیل درافتادن با یک سندیکای بزرگ را شامل می‌شود. در این راه شما با انتخاب‌های مختلفی نیز روبه‌رو می‌شوید که می‌توانند مسیر داستان را تغییر دهند. اگر باگ‌های بی‌شماری که در طی مراحل با آن‌ها مواجه می‌شوید نبود، این بخش از بازی می‌توانست بسیار درگیرکننده و جذاب باشد. به‌عنوان‌ مثال در بسیاری از مراحل که شما دو مسیر مختلف برای انجام آن دارید، با انتخاب یکی از این راه‌ها، مرحله به‌طورکلی باگ شده و قادر به ادامه آن نخواهید بود و مجبور به بارگذاری مجدد بازی از ابتدای مرحله و انتخاب مسیری مختلف شده و یا در بسیاری از مواقع پنجره‌ی دیالوگ با شخص موردنظر باز نشده و شما قادر به پیشروی در مرحله نخواهید بود.

نورپردازی و طراحی محیط بسیار زیبا و پرجزییات کار شده است.

جزئیات گرافیکی فنی به‌کار رفته در بازی از قطرات باران گرفته تا مدل‌های چهره و نورپردازی محیط همه‌وهمه به بهترین نحو ممکن انجام‌گرفته است. از آنجایی‌ که در Empire of Sin شما قابلیت گشت‌وگذار در شیکاگو را هر چند به‌صورت محدود دارید، طراحی شهر از موارد مهمی است که بر تجربه‌ی بازی اثر می‌گذارد. در ابتدا و با ورود به بازی، موسیقی جَز، خیابان‌های نورانی، ماشین‌های فورد مدل تی و تلفیقی از رنگ‌های سرد و گرم تأثیر بسزایی در فضاسازی بازی داشته و هرچه بیشتر باعث جذب شدن مخاطب در شهر شیکاگو می‌شود. تفاوت محلات مختلف نیز از قبیل مناطق کارگری و ثروتمند به زیبایی به تصویر کشیده شده است، حضور کارخانه‌ها و ساختمان‌های کهنه در مقابل ساختمان‌های مرمری و شیک به‌خوبی تضاد و فاصله‌ی طبقاتی این محله‌ها را باهم نشان می‌دهد. طراحی باس‌ها و گانگسترهایی که در طول بازی می‌توانید به خدمت بگیرید به زیبایی هرچه‌تمام‌تر انجام شده و هرکدام مشخصات ظاهری خاصی مرتبط با پیش‌زمینه خود دارند. طراحی محیط‌های داخلی نیز با دقت و هم‌خوانی زیبایی با زمان وقوع اتفاقات بازی کار شده است. اما متاسفانه این فضاها به سرعت تکراری شده و طراوت خود را از دست می‌دهد که کمی از ارزش‌های این بخش می‌کاهد.

نورپردازی تاریک و رنگ‌های گرم به زیبایی فضای دهه بیست میلادی را تداعی می‌کند.

علاوه بر گرافیک بسیار خوب بازی، صداگذاری و موسیقی بازی نیز به طور خارق‌العاده‌ای باکیفیت بوده که باعث می‌شود مخاطب هرچه بیشتر جذب کاراکترهای بازی شود. صداگذاری به‌خصوص در بخش گانگسترها که به‌نوعی شخصیت‌های فرعی بازی به‌حساب می‌آیند بسیار عالی کار شده و باعث همزادپنداری بیشتر پلیر با آن‌ها می‌شود. با شنیدن اولین جمله از دهان Grover Monks و نگاه به‌ظاهر او به شخصیت پخته و باتجربه‌ی وی پی می‌برید و یا با دیدن Eddie Callahan از همان اول می‌توانید او را جز نامزدهای موردنظر برای مقام دست راست خود قرار دهید.

به‌خاطر یک مشت دلار

بخش مدیریت و استراتژیک بازی Empire of Sin شامل کنترل ساختمان‌های مختلف از قبیل کازینوها و میخانه‌ها، بخش دیپلماسی و تعامل با بقیه جناح‌های بازی و اداره‌ی گروه گانگسترهایی که استخدام کرده‌اید، می‌شود. متأسفانه با وجود پتانسیل بالا، مدیریت بازی هیچ‌گاه از یک مرحله‌ی سطحی فراتر نرفته و عمق کافی را برای درگیر کردن مخاطب پیدا نخواهد کرد. شهر شیکاگو به محلات مختلفی تقسیم شده است که هرکدام از آن‌ها دارای مشتری‌های بالقوه، سطح درآمدی و تعداد ساختمان‌های مشخصی است که شما باید برای به‌دست‌ آوردن آن محله اکثریت این ساختمان‌ها را تحت کنترل خود دربیاورید. شما پس از تصاحب یک ساختمان با پرداخت هزینه می‌توانید کسب‌وکاری که می‌خواهید در آن ساختمان صورت گیرد را شروع کنید، پس از این مرحله اما کار دیگری با آن ساختمان نخواهید داشت مگر ارتقا دادن چند مورد از ویژگی‌های آن مانند میزان گاردها، دکوراسیون محیط و مقدار تبلیغات دهان‌به‌دهان. ولیکن همین بخش ارتقا دادن ساختمان‌ها نیز مشکلات بسیاری دارد که در ادامه به آن می‌پردازیم.

در Empire of Sin پولی که از مناطق تحت کنترل خود به‌دست می‌آورید به‌صورت هفتگی به حساب شما واریز می‌شود و از آنجایی‌ که برخلاف دیگر بازی‌های مدیریتی هیچ‌گونه مکانیسمی برای کنترل زمان به‌غیر از متوقف کردن آن وجود ندارد و زمان همیشه با یک سرعت ثابت به جلو می‌رود، برای به‌دست‌ آوردن کمترین میزان پول باید زمانی طولانی را سپری کنید. حال این مورد را در کنار قیمت‌های بسیار بالای ارتقای قسمت‌های مختلف ساختمان‌ها در نظر بگیرید تا به روند ملالت‌آور و گرایند طولانی بازی پی ببرید. در کنار قیمت‌های گزاف، پس از پرداخت هزینه‌ی این آپگریدها شما باید برای مدت حداقل 25 روز منتظر بمانید تا این ارتقا انجام شود یا می‌توانید با پرداخت هزینه‌ای جدا این مدت انتظار را پشت سر بگذارید که این بخش باتوجه‌ به سیستم زمانی و پولی بازی بیشتر به سازوکاری در حد بازی‌های موبایل برای طولانی‌تر کردن مدت‌زمان بازی شباهت دارد. در آخر نیز پس از پایان روند ارتقا مزایایی که از این کار به دست خواهید آورد بسیار ناچیز بوده. به طور مثال با ارتقا یکی از بخش‌ها شانس حمله ناگهانی پلیس به آن ساختمان پنج درصد کاهش می‌یابد که در بالاترین سطح این عدد تنها به 25 درصد می‌رسد که عدد ناچیزی است و یا در زمان حمله‌ی گروه دیگر به ساختمان شما، هرچقدر هم که سطح امنیتی آن را افزایش داده باشید که ضمناً جز گران‌ترین موارد ارتقا در هر ساختمان نیز است، باز هم نگهبانانی بسیار ضعیف در اختیار دارید که باعث شکست شما در این درگیری می‌شوند. این مشکلات، هزینه‌ها و وقت صرف شده برای ارتقای یک ساختمان را به‌هیچ‌وجه توجیه نخواهد کرد که سبب می‌شود پس از مدتی و با بزرگ شدن قلمروی خود اهمیتی نیز به ارتقا آن‌ها ندهید.

رابط کاربری بازی Empire of Sin در این بخش، در مواردی عالی عمل کرده و به‌خوبی اطلاعات موردنظر را نشان داده و در برخی قسمت‌ها بسیار پیچیده و بی‌نظم ظاهر می‌شود. به‌طور مثال پنجره‌ی اطلاعات مالی به‌ زیبایی تمام داده‌های موردنیاز شما از قبیل درآمد، هزینه‌ی هر یک از ساختمان‌ها و همچنین قراردادهای تجاری با گروه‌های دیگر را به‌طور جامع و کامل نشان می‌دهد اما در همین حال برخی از قسمت‌ها مانند صفحه‌ی اطلاعات امپراتوری (Empire Overview) بسیار ضعیف کار شده است. در این بخش شما می‌توانید به تفکیک هر محله اطلاعاتی شامل ساختمان‌های هر گروه، میزان آپگریدهای آن‌ها و بسیاری موارد دیگر را مشاهده کنید که این حجم از اطلاعات به‌خصوص در زمانی که اطلاعات بقیه گروه‌ها نیز در کنار شما در حال نمایش است بسیار گیج‌کننده خواهد بود. همچنین پس از دیدن سطح آپگریدهای هر ساختمان و چنانچه بخواهید برخی از ویژگی‌های آن‌ها را ارتقا دهید مجبور می‌شوید به‌صورت جدا به پنجره‌ی مربوط به آن واحد رفته، آپگرید را انجام داده، سپس بازگشته و این کار را برای ساختمانی دیگر تکرار کنید و هیچ‌گونه میان‌بری برای ارتقا در همان صفحه‌ی اولیه در نظر گرفته نشده است.

در قسمت دیپلماسی شما امکان مشاهده تک‌تک گروه‌های بازی و مشخصات آن‌ها از قبیل تعداد ساختمان‌های تحت سلطه میزان پول و سطح رابطه‌ی آن‌ها با دیگر گروه‌ها و همچنین تعامل با هریک از آن‌ها را دارید. تعاملاتی از قبیل بستن قراردادهای تجاری، خریدوفروش، اعلام جنگ و یا حتی اگر رابطه‌ی خوبی با آن‌ها داشته باشید، درخواست قرض پول یا ترور یک شخص خاص. متأسفانه این قسمت نیز مانند دیگر قسمت‌های بازی کمی سطحی کار شده است. از اولین مواردی که در قسمت دیپلماسی با آن به مشکل برمی‌خورید، نبود امکان پیشنهاد متقابل در برابر درخواست‌های گروه رقیب برای تجارت و یا موارد دیگر است. در این مواقع شما یا باید پیشنهاد بسیار ناچیز آن‌ها را بپذیرید و یا با رد آن باعث لطمه خوردن ارتباط خود با آن گروه شوید. این بخش همچنین از مشکلات هوش مصنوعی مانند بسیاری دیگر از بازی‌های دارای مکانیسم دیپلماسی از قبیل Civilization رنج می‌برد که یکی از این مشکلات اعلام جنگ‌های بی‌دلیل و ناگهانی بدون هیچ‌گونه اخطار قبلی است. از سازوکارهای بسیار آزاردهنده در بخش دیپلماسی می‌توان به برگزاری نشست‌ها اشاره کرد. در ابتدای بازی و پس از اولین دیدار با هر گروه جدید شما مجبور به شرکت در یک نشست با رئیس آن گروه می‌شوید که فقط چند روز مهلت دارید تا به محل جلسه رفته و در آن شرکت کنید در غیر این صورت رابطه‌ی شما با گروه مقابل تضعیف خواهد شد. در کنار آشنایی اولیه، در ادامه بازی نیز به بهانه‌های گوناگون شما مجبور به شرکت در جلسات متعدد با فواصل کوتاه می‌شوید که با توجه‌ به بازده نهایی بی‌ارزش و همچنین اتلاف وقت بالای آن‌ها پس از مدتی ترجیح می‌دهید در همان ابتدا این درخواست جلسات را رد کنید.

بخش مدیریت شخصیت‌های بازی کمی شبیه به بازی‌های نقش‌آفرینی است. در این قسمت می‌توانید به انتخاب و استخدام گانگسترهای مختلف موجود در لیست بازی بر اساس نیازمندی‌های خود بپردازید. گانگسترها دارای کلاس‌های مختلفی از قبیل پزشک (Doctor)، تخریب‌گر (Demollitionist) یا مزدور (Hired gun) می‌باشند که هرکدام ویژگی‌های خاص خود و توانایی استفاده از برخی کلاس‌های مشخص اسلحه‌ها را دارند. به‌طور مثال تخریب‌گرها از همان ابتدا نارنجک به همراه داشته و فقط می‌توانند از مسلسل به‌عنوان سلاح گرم اصلی استفاده کنند و یا ویژگی خاص مزدورها استفاده‌ی آن‌ها از دامنه‌ی وسیعی از سلاح‌ها شامل شاتگان، مسلسل و تفنگ‌های دوربرد می‌شود. هرکدام از این گانگسترها خارج از ویژگی‌های کلاس خود مجموعه‌ای از صفاتی (Traits) را دارند که هرکدام از آن‌ها را متمایز می‌کند، از قبیل ده درصد شانس بیشتر برای ضربات مهلک (Critical hit) و یا پانزده درصد قدرت بدنی بیشتر که باعث افزایش نیروی ضربات فیزیکی می‌شود. در بازی فروشگاهی نیز برای خرید انواع اقلام از جمله سلاح‌، مواد منفجره، موادی برای افزایش سلامتی و همچنین جلیقه‌های ضد گلوله وجود دارد که پس از خرید این موارد می‌توانید خود و گانگسترهایی که استخدام کرده‌اید را به آن‌ها تجهیز کنید. پس از مدتی می‌توانید گانگسترهایی که به خدمت گرفته‌اید را به‌عنوان مشاور، نایب‌رئیس و یا ستوان انتخاب کنید که هرکدام باعث مزایای خاصی مانند کاهش دستمزد تمام افراد گروه می‌شوند.

سازندگان برای عمق بیشتر بخشیدن به این قسمت از بازی برای هریک از این گانگسترها روابط شخصی و احساساتی طراحی کرده‌اند که شما به‌عنوان سردسته گروه باید به هنگام تعامل و استخدام افراد جدید به آن‌ها توجه کنید. به‌عنوان‌ مثال، ممکن است یکی از افرادی که به‌تازگی استخدام کرده‌اید دوست یا عاشق گانگستری در تیم حریف باشد، حال اگر بخواهید به آن گروه حمله‌ای کنید که آن شخص نیز در آن حضور دارد، در حین مبارزه هم‌تیمی شما به آن فرد حمله نمی‌کند و در صورت مرگ عشق/دوست‌اش حتی ممکن است از گروه شما جدا شود. این سیستم و این‌گونه روابط شخصیت‌های بازی می‌توانست کمک بسیاری به پیچیده‌تر و جذاب‌تر شدن این قسمت از بازی کند در صورتی‌ که پلیر برای دوباره استخدام کردن این افراد به مشکل بربخورد، اما متأسفانه اینگونه نشده و شما می‌توانید به‌راحتی به صفحه‌ی مربوطه رفته و با پرداخت دستمزد، آن‌ها را دوباره به خدمت بگیرید.

مبارزات بازی در سبک نوبتی به‌مانند بازی‌های XCOM بوده که پتانسیل بالایی برای هرچه جذاب‌تر شدن آن به ارمغان می‌آورد اما بازهم به‌مانند سایر قسمت‌ها این بخش بسیار سطحی و متوسط کار شده که به‌سرعت از گیرایی آن کاسته شده و تبدیل به بخشی ملال‌آور و خسته‌کننده می‌شود. در هر مبارزه افراد بر اساس میزان ابتکار عمل (Initiative) نوبت‌دهی می‌شوند، به‌طوری که هرچه مقدار بیشتری ابتکار عمل داشته باشید نوبت شما جلوتر می‌افتد. هر یک از افراد در نوبت خود دارای دو فرصت عمل (Action point) هستند که می‌توانند آن‌ها را صرف حمله، حرکت در محیط یا استفاده از قابلیت‌های مخصوص خود بکنند. درگیری‌ها هم در محیط باز و در سطح شهر و هم در محیط‌های بسته و ساختمان‌ها رخ می‌دهد. در مبارزات سطح شهر یک محیط محدود به مرکزیت بازیکن تشکیل می‌شود و مبارزه در آن صورت می‌گیرد که این تا حدی باعث تنوع درگیری‌ها می‌شود. اما در سمت دیگر و در محیط بسته طراحی فضاهای داخلی ساختمان‌ها و نقشه‌ی آن‌ها به شدت تکراری و بسیار ضعیف کار شده است. در بسیاری از اوقات با ورود به ساختمان شما با فضایی بسته مواجه می‌شوید که فقط یک راهروی کوچک برای ورود و خروج داشته و دشمنان نیز در طرف دیگر این راهرو و در فاصله‌ای دور از شما قرار دارند و شما مجبور می‌شوید از ابتدا تا انتهای درگیری در همان نقطه منتظر جلو آمدن دشمنان به سمت شما بمانید. علاوه بر این در مواردی محل ظاهر شدن شما در نقشه تصادفی و در جایی به‌غیر از در ورودی است که باعث مشکلات بسیاری از قبیل سنگر نداشتن برخی از افراد تیم و در معرض خطر بودن آن‌ها می‌شود که این مورد باعث سردرگم شدن پلیرها و ناتوانی در چینش استراتژی می‌شود. باگ‌های ریزودرشت بسیاری در قسمت مبارزات بازی وجود دارد که هرچه بیشتر به تجربه‌ی بازی لطمه وارد می‌کند. از کرش و فریز کردن‌های گاه‌به‌گاه بازی تا بیرون ماندن یکی از افراد تیم از چرخه‌ی درگیری به هنگام شروع مبارزات در فضاهای باز و یا از حرکت ایستادن چندثانیه‌ای بازی در پایان برخی از نوبت‌ها.

در کنار تمام این مسائل، هوش مصنوعی دشمنان بزرگ‌ترین ضربه را به جذابیت بخش مبارزه‌ی بازی وارد کرده است. دشمنانی که بدون هیچ توجهی به اطراف و موقعیت خود به سمت شما هجوم آورده و در فضای باز و بدون سنگر در مقابل شما ایستاده تا به‌راحتی توسط شما مورد هدف قرار گیرد یا در مواقعی که به‌راحتی می‌توانند یکی از افراد شما را از پای درآورند به‌جای حمله به مکانی دیگر جابه‌جا شده و نوبت خود را از دست می‌دهند. این اشکالات در هوش مصنوعی و همچنین تکراری بودن نقشه‌های بازی، مبارزات را تبدیل به یکی از آسان‌ترین و ملال‌آورترین قسمت‌های بازی کرده است، به‌طوری‌که شما می‌توانید با استخدام کردن چند گانگستر به‌راحتی بسیاری از گروه‌ها را در همان اوایل بازی شکست داده و با هیچ‌گونه چالشی روبه‌رو نشوید و ازآنجایی‌که شکست یک گروه منجر به تصاحب تمام ساختمان‌های آن‌ها شده، به‌سرعت تبدیل به قوی‌ترین تیم بازی می‌شوید.

سخن پایانی

Empire of Sin یک بازی در سبکی بسیار جذاب با پتانسیلی بالا است که متأسفانه با وجود موسیقی و گرافیک قابل‌قبول، سازندگان نتوانسته‌اند از تمامی ظرفیت‌های گیم‌پلی این سبک برای هرچه بهتر و گیراتر شدن آن استفاده کنند. بخش گیم‌پلی این بازی در ابتدا ظاهری جذاب داشته که پس از مدتی به ورطه‌ی تکرار افتاده و رنگ و لعاب خود را از دست می‌دهد. سازوکارهای بازی بسیار سطحی و بدون هیچ‌گونه تنوع و خلاقیتی کار شده به‌طوری‌ که هیچ‌یک از قسمت‌های بازی نمی‌تواند خود را به‌خوبی نشان داده و مخاطب را برای مدتی فراتر از دو سه ساعت پای خود بنشاند و در پایان با محصولی روبه‌رو هستیم که وسعتی به‌مانند اقیانوس اما عمقی به‌مانند جوی دارد. در کنار تمام این‌ها، باگ‌های فراوان و بسیار بد که در برخی اوقات باعث فلج کردن روند بازی و جلوگیری از پیشروی در آن می‌شود، هرچه بیشتر تجربه‌ی این بازی را به یک کار طاقت‌فرسا و خسته‌کننده تبدیل می‌کند.

کد بازی توسط سازندگان برای پی اس آرنا ارسال شده است.

خلاصه‌ای انگلیسی از نقد بازی Empire of Sin:

Empire of Sin has all the ingredients to be an attractive and engaging game that you can have fun for hours in it on paper. But in reality, it’s nowhere near that. Developers couldn’t make use of the game’s many potentials and fell short of delivering something entertaining. Apart from outstanding voice-acting and competing graphics, the gameplay fails miserably to offer any exciting mechanism or new ideas and quickly turns into something repetitive and boring.